Het kwartet vrouwen van LA rockband Girl Friday zijn qua naam, gedraging, uiterlijk en houding gemakkelijk in een hokje te duwen voor wie dat wil: Riot Grrrl punk. Het hokje is geen vreemde, wanneer er gekeken wordt naar teksten, energie en de agressie die sporadisch opduikt. Als we Girl Friday in één adem zouden noemen met Sleater Kinney en Bikini Kill zouden de dames zich ongetwijfeld vereerd voelen. Toch is dat slechts voor een klein gedeelte van toepassing op het geluid dat we horen op debuutalbum Androgynous Mary.

Die feministische punkroots zijn vooral tekstueel terug te vinden bij de band. Vooral in Earthquake is dat duidelijk te horen met een tekst als “Waits for her man to teach her a lesson. Cuts herself open, for his affection”. Ook in Gold Stars is het overduidelijk als klinkt, “Will you bend the bars of my prison cell? If I break the rules, do we meet in Hell”. Onderdrukking en de machtsverhouding tussen man en vrouw zijn hier een duidelijk thema. Toch is op een veel groter deel van het album deze invloed veel minder duidelijk. Sterker nog, teksten zijn vaak bewust cryptisch. Waar wel duidelijk naar voren komt dat personen en situaties een belangrijke rol spelen voor de dames. “Gas station casinos and a boy named Cheddar “ klinkt het in This Is Not the Indie Rock I Signed Up for. Nooit komen we te weten wie Cheddar is en waarom juist dat moment en die omgeving zo belangrijk zijn voor het lied. Hetzelfde geldt voor Amber’s Knees: A Matter of Concern en I hope Jason is Happy. Het geeft de tracks een zweem van persoonlijke triestheid en nostalgie mee. Een trieste, emotionele sfeer die in ieder geval als een dikke sluier over Androgynous Mary hangt. Slechts in het afsluitende I hope Jason is Happy wordt vol ingezet op levenskracht en positieve energie als ook de vervlochten gitaarpartijen van de openingstrack terugkomen voor een mooi afgerond totaalplaatje: “In the end, I’ll be happy if you do your best, You’ve got to fight to keep your breath in this world!”.

Muzikaal laat het album zich nog veel lastiger uitleggen. Prachtig vervlochten gitaarwerk en subtiele pianoklanken openen eerste track This Is Not the Indie Rock I Signed Up For. Stemmige samenzang en een stevige ritmesectie volgen al snel. Noem het een powerballad, met slechts lichte dissonantie van de gitaren. Tot er bij het middenstuk opeens de piano van de trap wordt gegooid, met de drums er kort achteraan en gitaren die uit wanhoop ook maar wat lawaai maken…Wat een herrie, wat een chaos. Zo onverwachts ook. Dit soort deconstructies zijn voor de band heel normaal, zo blijkt later meermaals. Luister maar eens hoe de aardedonkere postpunk van Eaten Thing overgaat tot loodzware doom. Of hoe de energieke boogie rock van Earthquake tegelijkertijd flirt met riot grrrl punk, een stukje a capella zang en noisey gitaren.

Dissonantie en onvoorspelbaarheid zitten dus diep geworteld in de muziek van Girl Friday. Lawaaiige gitaren waar Sonic Youth en Yo La Tengo trots op zouden zijn, vocalen soms vol breekbare emotie en dan weer agressief, tempowisselingen waar je ze niet verwacht. Zeker op de eerste helft van het album is de uitwerking betrekkelijk strak en gecalculeerd zodat je het gevoel krijgt dat elke gekke wending of uitbarsting exact zo gepland is. Later word het allemaal wat losser en gaat het een beetje rammelen, met meer energie en agressie. De omslag is subtiel, maar hij is er wel. Die losse sound laat de muziek net wat meer ademen, zodat de onvoorspelbaarheid wat minder geforceerd aanvoelt. Een geforceerde sfeer die soms op de loer ligt. Juist de onvoorspelbaarheid is soms voorspelbaar: je weet dat die dissonante gitaarsolo er komt, die tempowisseling is nooit ver weg en een complete deconstructie van een prachtige ballad is de normaalste zaak van de wereld in het universum van Girl Friday. Kniesoor. Deze band is verfrissend, eigenzinnig en uniek. Heerlijk!