×

Recensie

Pop

10 juli 2015

Giorgio Moroder

Deja Vu

Geschreven door: Ron de Joode

Uitgebracht door: RCA Records

Deja Vu Giorgio Moroder Pop 3 Giorgio Moroder – Deja Vu Written in Music https://writteninmusic.com

Het is niet uitzonderlijk dat na jaren van allerlei radiostilte er zomaar vanuit het niets nieuwe albums verschijnen. Van sabbaticals van 10 of 15 jaar lijkt niemand meer op te kijken, maar wanneer er na 30 jaar weer eens nieuw werk verschijnt, dan is dat een tamelijk curieus gebeuren. De nu 75-jarige Giorgio Moroder zal daar wel allemaal niet zo bij stil staan en is op een bepaald moment gewoon gestart aan de opvolger van zijn in 1985 verschenen album dat hij samen maakte met Human League zanger Philip Oakey en simpelweg verscheen als Giorgio Moroder & Philip Oakey.

Minstens twee opeenvolgende generaties kennen Giorgio Moroder alleen van horen zeggen en dat zijn naam en stem opdoken op het laatste album van Daft Punk. De jeugd uit de 70’s en 80’s kennen Moroder vooral als de man achter de successen van vooral Donna Summer. Maar Moroder deed nog heel veel meer: hij componeerde ook allerlei filmscores en muziek voor allerlei grote, wereldwijde sportevenementen. Alhoewel Moroder vaak in verband wordt gebracht met disco, bestaat zijn legacy dus uit veel meer dan enkel wat mainstream hi-nrg disco-niemendalletjes.

Wie het over Moroder heeft, heeft het vooral ook over electronische dansmuziek en dan van een soort zoals dat alleen maar uit Europa kon komen en even veel voor- als tegenstanders had. Moroder stond ook aan de bakermat van de italodisco, dat net zoals spacedisco, eurodisco en hi-rng vooral model stond voor zielloze, anonieme en machinale dansmuziek, dat zich vooral aan het begin van de 80’s manifesteerde en veelal zuid-Europa als bakermat had. In feite waren deze stromingen binnen de dansmuziek oervormen van een stroming die nu als EDM wordt aangeduid.

Door de grote successen die Moroder met Donna Summer in de 70’s behaalde, werd zijn naam altijd direct in verband gebracht met disco en heeft hij dat stempel altijd blijven houden, terwijl mensen als Tom Moulton, Larry Levan, Francois Kevorkian, Walter Gibbons, Patrick Adams en Danny Krivit – om er maar eens paar te noemen – grotere disco footprints hebben achtergelaten. Moroder was dan ook meer een crossoverfiguur dan een pure discoman, mede door zijn samenwerkingen met allerlei lieden die niet meteen discofähig waren en – vooral in de 80’s – geen enkele link meer hadden met de toen al volledig overgewaaide stroming. En met die wetenschap moet ook zijn nieuwste album beluisterd worden.

En Deja Vu is de titel van dat nieuwe album. Inderdaad: het lijkt erop alsof het al eens is (mee)gemaakt, terwijl dat helemaal niet zo is. Want Deja Vu is toch écht wel een nieuw werkstuk van iemand wiens naam bekender is dan menig artiest voor wie hij iets gedaan heeft. En is Deja Vu een deja vu met disco? Nee. Evenmin is het een deja vu met de muziek waar hij mee bekend is geworden. Het enige deja vu gevoel dat Deja Vu heeft, is dat het gemaakt is met electronica. Maar dan de electronica van nu. En waar er tegenwoordig labels bestaan (zoals bijvoorbeeld Daptone en Z Records) en albums verschijnen die zo vintage mogelijk moeten klinken en uitzien, is er op Deja Vu geen enkele verwijzing met het verleden. Deja Vu is gewoon een album dat Moroder in de herfst van zijn leven heeft gemaakt en een sound laat horen zoals Moroder vindt zoals die nú moet klinken. Dus wie een potje retromuziek verwacht komt bedrogen uit. En kan dit album dan ook beter onbeluisterd laten.

Wat is er dan wel te vinden op Deja Vu? Een hedendaagse mix van EDM, Eurodisco en pastichepop en daarvoor heeft Moroder een hele batterij mensen voor laten aanrukken, die de boel hebben ingezongen. Een allstarcast die bestaat uit Sia, Charly XCX, Kylie Minogue, Kelis en Britney Spears en ervoor moeten zorgen dat op z’n minst de fans van die artiesten, naast zijn eigen fanbase, moeten zorgen voor Moroder’s aanvullende pensioen.

Een grote overeenkomst met datgene dat Moroder vooral in de 80’s deed komt nu ook weer terug: zijn definitie van dancepop die voor iedereen toegankelijk moet zijn. En dat vooral een produkt is van de tijd waarin het gemaakt is. En daarmee is meteen ook het manco aangegeven van Deja Vu: het is een verzameling nummers, die lekker weghappen, die onderling uitwisselbaar zijn, maar die niet echt opvallen in datgene wat in het genre usance is. Tegelijkertijd is dat ook meteen hét handelsmerk van Moroder. Verwacht dus geen wonderen op Deja Vu en wie het album beluistert zoals iedere Moroder produktie of compositie haalt een album in huis dat een dwarsdoorsnede bevat van datgene dat nu als mainstream wordt versleten. Moroder was in de 70’s en vooral 80’s al niet iemand die synoniem was aan innovatie en pretendeert dat ook nu niet te zijn. In dat opzicht is Moroder dan ook iemand waar je weet wat er wel en niet aan hebt.



  1. 4 U With Love
  2. Déjà-Vu
  3. Diamonds
  4. Don't Let Go
  5. Right Here, Right Now
  6. Tempted
  7. 74 Is The New 24
  8. Tom's Diner
  9. Wildstar
  10. Back And Forth
  11. I Do This For You
  12. La Disco