Gina Été
Oak Tree
Met haar niet geheel vlekkeloze Duitse accent maakt de uit het Zwitserse Zürich afkomstige Gina Été veel indruk. Haar tongval op de Oak Tree EP is een aangename wat cabareteske belevenis. Zo sterk zelfs dat de hedendaagse klanken wat aan de vergaande Berlijnse glorie memoreren. Het meertalige thuisland zorgt ervoor dat ze met gemak tussen het Engels, Duits en Frans switcht. Elke track vraagt om een andere eigenzinnige benadering, waardoor het alle kanten op springt. Door de compacte lengte van de plaat komt dit niet irritant over. Sterker nog, de veelzijdigheid heeft hier een uitgebalanceerde toevoegende waarde.
Vanaf de bezongen Oak Tree onvrede van een kleine eikenboom, die verlangt naar een zonnige, treurloze omgeving pakt ze je in. aandacht op zich. Logge trage percussie begeleiden in gepast tempo de gewortelde stappen van dit natuurverschijnsel naar het Zuiden toe. Steeds meer valt de kilte van de track, om plaats voor dromerige klanken te maken. De zon schijnt zachtjes, de dramatiek bevestigd dat je oude bomen niet moet verplanten, omdat ze vaak snel daarna afsterven .
Het genoemde cabaret komt sterk in Mauern sterk terug, wat heel duidelijk aan Donald Trump gericht is. De geplande muur tussen Mexico en de Verenigde Staten ligt uiteraard erg gevoelig in Europa. Hoe toepasselijk is het dat deze in het Duits gezongen track herinneringen van een bruisend Berlijn van voor het verval oproept. De boosheid in Gina’s stem wordt door een in jazz gedoopte basgitaar en industriële gitaarlijnen ondersteund, die het afbreken van stukken steen benadrukken. Als een sensueel katje verleidt ze je met de mogelijkheden van haar verbale bereik. Puur als overredingskracht, waarna gitaargeweld en een ritmisch tikkend klokwerk aankondigen dat het tijd is om in te grijpen.
Dan is de overgang naar het rustgevende Windmill wat vervreemdend. Dat het verhaal nog niet volledig verteld is, geeft de remix op het einde aan. Is de windmolen eerder op de plaat nog tegen de klimaatsveranderingen bestendigd, hier dreigt hij zijn wieken aan het dreigende onweer af te staan. Im Rhy laat Gina gewichtsloos in een dromerig toekomstperspectief rondwandelen, waarbij ze het contact met de aarde dreigt kwijt te raken. Een realistische concluderende verslaglegging van een gevoelig persoon die naar een mooier bestaan verlangt. De wanhoop haalt het beste in haar stem naar boven. Philip Klawitter voelt met zijn bas haar hierin perfect aan.
De slepende Franse zang van Appart Vide heeft een mooie opbouw naar een climax die de boel laat exploderen. Vooral de momenten dat Gina de hoogte in gaat zijn hemels. Deze taal laat haar met gemak een stuk zwaarder en gepassioneerd klinken. Met de gewaagde spokende triphop van Hazel’s Hope maakt ze nog de meeste indruk. Als een desperate geestverschijning wacht ze op de terugkeer van haar man.
Gina Été kiest ervoor om zich voorzichtig aan het publiek te presenteren. Dat ze hiervoor de tijd neemt, dwingt respect af. Vanaf 2014 sleutelt ze al aan songs, en dit is haar eerste publiek getoonde eindresultaat. Hopelijk gaat ze in het vervolg wat sneller te werk, en duurt het geen tien jaar meer voordat ze een volwaardige plaat af heeft. Wat zet ze zichzelf hiermee al voortreffelijk op de kaart.