Gina Été draagt op haar ranke schouders het wereldleed met zich mee. Oak Tree ademt al de nodige onrust en onvrede uit. In de Windmill videoclip bekrachtigd ze op speelse wijze haar boodschap. Schattige pluche pinguïns worden op een kunstmatige ijsschots geplaatst, terwijl de omgeving met plastic vervuild is. De wegwerpmaatschappij, waartoe ook het vriendelijk ogende speelgoed toebehoort vormt hierbij de leidraad.

Het politieke verval baart haar zorgen in het tijdperk dat Trump dreigt om het Amerikaanse volk opnieuw te classificeren door een grensmuur (Mauern) tussen Mexico en de Verenigde Staten te plaatsen. Dit maatschappelijke ongenoegen heeft met de jaren tachtig raakvlakken, al zit het politieke gevaar meer in de ontketening van een derde (koude) wereldoorlog met atoomwapens en heet het vernietigende aardse milieu vraagstuk daar nog zure regen. Met dit krachtige statement trekt ze de aandacht van John Vanderslice, die door zijn bijdrage aan Supermoon van de tevens uit Zwitserland afkomstige Sophie Hunger natuurlijk al een droomproducer is. Niet de minste naam trouwens, welke in het verleden al met Grandaddy, The Mountain Goats en Spoon heeft samengewerkt. Als solo artiest verzorgt hij tevens het voorprogramma van Nada Surf en Death Cab For Cutie. Nu ontfermt hij zich over deze veelbelovende jonge singer-songwriter die met Erased By Thought haar eerste volwaardige debuutplaat presenteert.

Een album waarbij de verharde schil rondom de strijdlustige Gina Été langzaamaan scheurt waardoor ze steeds meer van zichzelf bloot geeft. De singer-songwriter heeft hierbij het geluk dat ze bij lastige persoonlijke kwesties eenvoudig in haar veilige moedertaal kan wegvluchten. Een afzondering die voor mooie intieme momenten zorgt. Het siert haar dat ze bewust weinig naar de Engelse taal uitwijkt, al belemmert het Gina Été wel om internationaal door te breken. Haar muzikale Krautrock achtergrond zit sterk in de kilheid van ondersteunende Trauma triphop beats verweven, maar mist net een stukje soortgelijke spanning en organische broeierigheid die in de Bristol scene zo dominant aanwezig is. Op tekstueel vlak is de kritische singer-songwriter hier wel in topvorm. De overheersende rusteloze dromen worden door realistische nachtmerries overmand waarbij ze met beschuldigende vinger naar haar vaderland wijst, die in het verleden het mogelijk maken om het kwaad te laten ontkiemen.

Op deze manier wisselt ze grijze persoonlijke liefdesdrama’s met strijdbare barricadesongs af. Jeremie Revel legt met zijn regenachtig Lach du Nur gitaarspel een licht doorzichtig condens laagje over het deprimerende aan de explosieve Neue Deutsche Welle song heen. Toch wordt de inspiratie niet voornamelijk uit de Duitse postpunk gehaald, al zit die invloed zeker in de verfrissende aanpak verweven. Vocaal zet ze de afgelopen twee jaar forse stappen vooruit, al mist ze nog wel die geleefde voordracht in haar stem, en klinkt het nog allemaal wat pril en jeugdig. Bewapend met de combinatie van fascinerende gitaarlagen en geschoolde pianopartijen werkt ze naar het Franstalige Nulle Part hoogtepunt toe, waarbij alle eerder genoemde facetten zo mooi samenvallen. Met het door violen begeleidende Am Tellerrand plaatst ze zich vocaal probleemloos naast hedendaagse beroemde vrouwelijke namen binnen het alternatieve popgebied. Tired People is een afsluitende smeekbede. Vermoeid en breekbaar verlangt Gina Été naar een leefbaar leven, de eerder genoemde schil is verzacht en week geworden. De klimaatbeheersing van haar omgeving en toekomst heeft ze niet in de hand, al oefent ze hier graag invloed op uit. Die controle heeft ze wel over de klimaatbeheersing van haar songs. Erased by Thought is daarmee de overtuigende Oak Tree opvolger.