We moesten er 8 jaar op wachten maar wat worden we optimaal beloond met The Harrow & The Harvest. Singer-songwriter Gillian Welch weet ons, in gezelschap van de onafscheidelijke Dave Rawlings, wederom te betoveren met tijdloze songs die in alle soberheid de kern raken van alles wat een leven in muziek belangrijk maakt.

De reden waarom het 8 jaar duurde voordat Welch, na het in 2003 uitgebrachte Soul Journey, een nieuw album opnam, had te maken met een writersblock. Zoals ze reeds uitgebreid in de Amerikaanse pers vertelde, kreeg ze niet genoeg goede songs bij elkaar om een compleet album te maken. De slechts 5 songs die ze wel goed genoeg vond kregen een plek op het debuutalbum A Friend Of A Friend van Dave Rawlings Machine, de band van haar muzikale partner David Rawlings, waaraan ze meewerkte. Opvallend genoeg kreeg dat prachtalbum veel te weinig aandacht. Het rijk gearrangeerde album had een overduidelijk Welch stempel ondanks het feit dat Rawlings de lead vocals voor zijn rekening nam.

Pas in februari van dit jaar was Welch tevreden genoeg over nieuw songmateriaal en dook ze met Rawlings de studio in om een begin te maken aan haar vijfde album. Een eerste trits songs werd opgenomen, waaronder het aan Neil Young verwante The Way It Will Be, een song die ze reeds langere tijd live speelde. Een song ook die overduidelijke verwijzingen heeft naar het briljante tweeluik Method Acting (van Bright Eyes) en Cortez The Killer (van Neil Young), het hoogtepunt van het Dave Rawlings Machine album. Welch’ song heeft dezelfde intensiteit als het beste van Neil Young.

Veel van de daarna opgenomen songs ontstonden vervolgens in de studio. Rawlings speelde een partij en Welch kwam met poëtische en vaak biografische teksten. De bevrijding van het writer’s block was plotseling daar en de songs vloeiden daarna als vanzelf. De combinatie van Welch en Rawlings is er een van de allergrootste soort. Hun soepele en briljante gitaarspel klinkt warm en subtiel, hun stemmen als de mooiste die we sinds Gram Parsons en Emmylou Harris (en ook Richard en Linda Thompson) gehoord hebben (al ligt bij Welch/Rawlings de nadruk dan op de vrouwelijke stem). Het verhaal gaat dat de opnamen zo goed verliepen dat op het album eerste of tweede opnamen van de songs te horen zijn.

The Harrow & The Harvest, een titel die direct verwijst naar het moeizame proces die het album maken kende, heeft een absoluut tijdloze sfeer in songs. Alsof Welch en Rawlings puur traditionals spelen. Luister in dit geval maar eens naar Down Along The Dixie Line en Silver Dagger. De songs op het album worden zo wonderbaarlijk mooi gespeeld en gezongen dat elke song je optimaal in verwondering achterlaat: albumopener Scarlet Town, Tennessee. Six White Horses of The Way The Whole Thing Ends, ze klinken echt allemaal vreselijk mooi.

The Harrow & The Harvest is een breuk met de rijke bandsfeer die Soul Journey (en ook Dave Rawlings Machine) kende en een terugkeer naar de sobere sound van Welch eerste albums. Juist door de souplesse van twee gitaren, soms mandoline en/of harmonica, en de prachtige (samen)zang komen de songs op dit album als absolute evergreens over. Het zijn songs om je verdere leven te koesteren. The Harrow & The Harvest behoort tot het allermooiste wat muziek de afgelopen jaren voortbracht.