Het is niet uitzonderlijk dat er een lange pauze is tussen twee werkstukken van Gillian Welch en Dave Rawlings. Tussen The Harrow & The Harvest en de uit 2003 daterende voorganger Soul Journey gaapt een leemte van acht jaar, het was nog wat langer wachten op de opvolger. Welch is niet snel tevreden en schuwt geenszins zelfkritiek over haar songwerk. Evenals de studioalbums vormen het vanaf 2016 uitgebrachte The Official Revival Bootleg en een handvol episodes van The Boots serie telkens een openbaring.

Na het afronden van studies in  fotografie trok Welch ze naar de Berklee College Of Music in Boston , ze ontmoette er Dave Rawlings die haar volgde naar Nashville. Sindsdien is het koppel onafscheidelijk, of het nu solowerk onder eigen naam betreft, Rawlings Machine, of een duo-project met zijn getalenteerde vrouw, Welch is nooit ver uit de buurt.

Woodland kwam tot stand in de legendarische, gelijknamige opnamestudio die het echtpaar al een tijdje bezit in Nashville. Het door fijn dobrowerk aangedreven Empty Trainload of Sky toont meteen de kracht van Welch als songwriter en ademt de magische intuïtieve wisselwerking uit, met de prachtige stem van Welch op de voorgrond  geflankeerd door zachte zang van Rawlings. In het met (iets te) zoetgevooisd strijkerswerk gelardeerde What We Had komt hij dicht bij een ijle falsetto, in een song die enigszins in de slipstream van Fleetwood Mac drijft.

Lawman, een verhaal over sociaal onrecht en armoede, een vertrouwde thematiek bij Welch, wordt enkel geschraagd met de unieke samenzang van het duo op hun sober maar imponerend akoestisch snarenwerk. Dat weerklinkt eveneens in The Bells and the Birds dat aangename herinneringen oproept aan de gloriedagen van de Transatlantische folk van weleer in een meeslepende passage. Dat geldt ongetwijfeld evenzeer voor het op wonderlijke snarenpicking en melancholische pedalsteeltonen meanderende North Country.

In Hashtag komt Rawlings weerom op een wolk van strijkers op de voorgrond, het met zo’n Dylaneske kampvuurharmonica warmgestookte Turf the Gambler klinkt stukken overtuigender. Het is Gillian die vanaf The Day the Mississippi Died een sterke finale inzet. Het breekbare Here Stands a Woman en het sterk in de Appalachen verankerde Howdy Howdy, poëtische parels die een briljant, hedendaags folkalbum van tijdloze allure afsluiten en geenszins verbleken in het unieke, tijdloze repertoire van Welch & Rawlings.