×

Recensie

Alternative

13 oktober 2022

Gilla Band

Most Normal

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Rough Trade

Most Normal Gilla Band Alternative 4.5 Gilla Band – Most Normal Written in Music https://writteninmusic.com

Almost Normal of accepteren we gewoon de huidige leefsituatie. Is het normaal dat de wereld in brand staat en de olieprijzen het vuurtje nog extra opstoken. Is het normaal dat we doodleuk doorleven terwijl de angst voor de volgende pandemie al beklemmend in het achterhoofd het dagelijkse bestaan bepaalt. Is het normaal dat een huisje, boompje, beestje bestaan steeds onbetaalbaarder wordt. Dara Kiely worstelt al jaren met neurotische paniekaanvallen, waardoor het ondertussen gewoon een deel van het leven is. Is het normaal dat je een bandnaam als Girl Band in Gilla Band moet veranderen om misverstanden te voorkomen in een tijdperk dat vrouwelijke kwesties hoe dan ook moeilijk liggen. Most Normal is dus gewoon het vervolg op het eerder in 2015 verschenen Holding Hands with Jamie en het in 2019 uitgebrachte The Talkies.

Gilla Band is dus het nieuwe normaal. Girl Band 2.0. Maar beschouw het niet als een totale koerswijziging. De Ieren presenteren zich nog steeds als dat uitgespuugd uitschot. Het bastaard buitenbeentje, plakkerig klevend op de vernieuwde postpunk hype meeliften, en klinkt I Was Away als een dreigende echtscheiding tussen Killing Joke en Joy Division. Vertrapt, vies, gemeen The Gum rekbaar, onverwoestbaar en gehaat. De schoonheid van reclamecampagnes. Het verrotte verknipte eindresultaat welke de vieze nasmaak heel eventjes laat verdwijnen om vervolgens weer herkauwd op te laten duiken. In het straatbeeld, de schoolbanken en net voor een belangrijke podiumpresentatie. The Gum als massaproduct, een aderverkalking van de verstopte rioolafvoeren van de maatschappij. Gilla Band overstijgt de kwaadheid van het postpunknoise kamp door het gedurfde no wave experiment aan te gaan. Muziek als geluidsterreur exorcisme. Afstotend tegenstrijdig tegen de normalisatie van de heftigheid van de toch al niet misselijke landgenoten schoppen die parasiterend in bands als The Murder Capital en Fontaines D.C. hun mening vormende boodschap verkondigen.

Het wantrouwende doofblinde Almost Soon Verenigde Koninkrijk verval in de gedaante van een oude licht dementerende stervende man, die krampachtig al het houvast verliest. Gilla Band is de bloedprop, de afsluitende trombose van het kapitalistische rechtssysteem. En die boosheid zit erg diep. Het kansloze verleden van Dara Kiely die op jeugdige leeftijd armoedig zijn kleding uit de uitverkoop schappen bij de Aldi en Lidl bij elkaar sprokkelt. Nooit geweten trouwens dat deze winkels een breder afzetgebied als Duitsland en Nederland hebben, maar dat even terzijde. De Eight Fivers sloophamer en het overstuurd ritmische met angstschreeuw eindigende Bin Liner Fashion geven perfect dat absurdisme van die uitzichtloze basisbronnen weer, het confronterende verdriet wat je op jeugdige leeftijd al anders dan de rest maakt. Gilla Band wil niet anders dan de rest klinken, Gilla band is altijd zo geweest. Gemeen verlangend plunderen ze de discount supermarkten leeg om er vervolgens een ontbrandbare Molotov bom onder te plaatsen. Dit is hun verweer en afgunst, hun antwoord op het ongelijk, de afkeer op het kapitalisme. Most Normal? Bij lange na niet!

Nee, de gedachtegang van Dara Kiely blijft ook in Backwash onnavolgbaar fragmentarisch. Weerspiegelende onechtheid in de gemaakte normalisatie animatie van een Big Brother boxset. De paranoia en claustrofobie van het noodgedwongen thuiszitten waar de muren op je af komen. Wordt de wereld steeds gekker, of is het toch een gevolg van de labiele geestelijke gesteldheid van de songwriter. Is zijn mentale Post Ryan zenuwinzinking het sluimerende effect van een overdosering aan het negatieve op springen staande automutilerende bolwerk waarin we verkeren. Gilla Band schudt de waanzin van het nieuwe nu met verschrikte lawaaierige industrial aanvallen en zoemende flatline doodseskaders wakker. Confronterend hard het uiterste grensgebied verleggen. De ingecalculeerde berekenbaarheid van het onberekende. Televisietestbeeldruis ondersneeuwt de gewelddadige grijsheid van het instrumentale Gushie. Die maniakale zelfverheerlijkende gestoordheid krijgt een heus eerbetoon in de ruim zes minuten durende zwartgallige begrafenisklokken nachtmerriedrones van The Weirds. Verander de wereld en begin destructief bij jezelf. Waarom de rook verwaaien als je ook het vlammetje kan laten ontsteken.



  1. The Gum
  2. Eight Fivers
  3. Backwash
  4. Gushie
  5. Bin Liner Fashion
  6. Capgras
  7. The Weirds
  8. I Was Away
  9. Almost Soon
  10. Red Polo Neck
  11. Pratfall
  12. Post Ryan