Ballad Of A Thin Line Man was in 1986 het tweede album van het uit Tucson, Arizona, afkomstige Giant Sand. De band van Howe Gelb zou er in de volgende decennia nog tientallen doen volgen. In 2016 leek het er even op dat Giant Sand definitief voorbij was maar toch formeerde Gelb kort daarna weer een nieuwe (zoveelste) incarnatie van de band.

Het is opvallend dat de ‘herboren’ groep de afgelopen jaren niet met nieuw materiaal kwam maar zich juist richtte op de beginjaren van Giant Sand. Eerst namen Gelb en consorten het debuut Valley Of Rain (1985) onder handen, resulterend in Returns To Valley Of Rain (2018), nu is het dus tijd voor een remake van het tweede album, dit alles onder de noemer Recounting The Ballads Of Thin Line Men. En dat terwijl er in 2011 nog een jubileum-editie van de plaat uit 1986 verscheen.

Hoe dan ook, deze ‘nieuwe’ plaat werd volgespeeld door Howe Gelb (gitaar, piano), Tommy Larkins (drums) en Thøger Lund (bas). De volgorde van de originele plaat werd omgegooid, niet alle tracks van destijds werden opnieuw opgenomen en met Reptillian en Tantamount horen we twee songs die niet op Ballad Of A Thin Line Man stonden. Eerstgenoemde uptempo track was wél te horen op de jubileumplaat en is een ingehouden, afgemeten song. Aardig maar niet opvallend. Het lichte Tantamount laat een mix horen van jazz en Americana. Deze song komt nog een keer terug als (hidden) bonustrack Tantamount Blast.

Tot zover alle administratie. Als het om de muziek gaat kun je stellen dat deze remake een goede plaat heeft opgeleverd. Echter, het origineel was ook prima en kan er nog steeds meer door. Ook na beluistering van deze remake. Anno 2019 klinkt de band wat tijdlozer en vooral rijper. In 1986 klonk Giant Sand iets steviger en had Howe Gelb nog regelmatig een sneer in zijn zang waarmee hij nu, bij beluistering achteraf, de tijdgenoten van Green On Red in herinnering brengt.

Hoewel de muziek dus net even beheerster overkomt zou A Hard Man To Get To Know niet misstaan op een Crazy Horse plaat. De Johnny Thunders cover You Can’t Put Your Arms Around A Memory is vanzelfsprekend ook pittig. Net als in 1986 horen we Paula Brown als vocaliste op The Chill Outside. Ze voegt ook achtergrondzang toe aan de verstilde slide-song Graveyard. Het openingsnummer uit 1986, Thin Line Man, wordt 33 jaar later bijna anderhalve minuut ingekort en mag de plaat afsluiten. Hoewel zeer genietbaar, gaat de voorkeur toch uit naar de oude versie.

De noodzaak tot het maken van Recounting The Ballads Of Thin Line Men was niet geheel duidelijk en dat is na beluistering niet anders. Toch kun je deze plaat met gemak naast het origineel leggen. Beide albums hebben hun eigen geluid – dat nog steeds vergelijkbaar is – maar beide albums zijn eigenlijk ook even goed.