Het werd de hoogste tijd om deze muzikant nog eens op het voorplan te plaatsen. Ik zag Geraint Watkins voor het eerst aan het werk in 1980. Op het Brusselse Muntplein deelde hij met The Dominators het podium van Mallemunt met Leo Kottke en Madou. De flamboyante pianist en accordeonman vormde destijds samen met gitarist Mickey Gee, Dave Charles en John David Williams de vaste backingband van die andere geniale Welshman Dave Edmunds. Met The Ballham Alligators hield hij de bayoumuziek uit Louisiana ‘alive en very kicking’ in de Londense pubs. De compilatie Bayou- Degradable biedt een mooi overzicht van de verrichtingen van dat combo. Watkins maakte deel uit van The Rhythm Kings en figureerde bij Willie & The Poor Boys dat andere project van Bill Wyman.  Naast opnamewerk voor Nick Lowe  werd hij op talloze studiosessies  gesignaleerd, Shakin’ Stevens, Rory Gallagher, Graham Parker, Van Morrison Roger Daltrey…

Het uit ’97 daterende solodebuut Watkins Bold As Love is ondertussen met  een handvol opvolgers aangevuld en die komen uitvoerig aan bod op Aide-Memoire. De eerste CD start in 1977 met enkele typerende tracks het Dominators en er is uiteraard ook aandacht voor het al even opwindende tijdperk van The Ballham Alligators,met canjunstuff als You Ain’t Nothing But Fine, Allons Rock’n Roll en een knappe rockende remake van de klassieker Secret Love die Doris Day in ’53 in Calamity Jane introduceerde. De echte kracht van The Ballham Aligators manifesteert zich bovenal op het podium, getuige de live track Sacre Blue, Watkins’ passage in ‘97 op de Belgian Bluesnight in Brugge met de voorstelling van een eerste  solo-cd bevestigde dat.

De genereuze greep uit Watkins Bold As Love is geen toeval, met hulp van Nick Lowe en drummer Robert Trehern overtuigde het  mengsel van country, old school R&B, encroonerjazz voor de late uurtjes en moeiteloos. Watkins levert naast alle toetsenbijdragen ook het gitaarwerk aan in een zelf gecomponeerd repertoire, opgebouwd met elementen gedistilleerd uit zijn gevarieerde muzikale voorgeschiedenis. Dat geldt onverminderd voor de opvolgers, weemoedige passages wisselen af met swingende en bluesy pianotunes  en soultgetinte passages. Het eerste schijfje wordt afgesloten met een selectie uit Dial W For Watkins dat op aandringen van  Bobby Irwin tot stand kwam.

De tweede cd samengesteld met het overige solowerk. In A Bad Mood komt in 2008 tot stand met medeproducer Neil Brockbank en bassist Matt Radford en verlegt de focus naar meer intimistisch balladewerk naast echo’s uit de bayou.  Het zal zes jaar duren voor Watkins terugkeert naar de studio, Brockbank overleed twee jaar overleed nadat Bobby Irwin in 2015 de strijd tegen kanker verloor. Die finale samenwerking  resulteerde in Moustique weerom een bescheiden, wat ruimer geïnstrumenteerd met knap blazerswerk verrijkt pareltje dat van soulvol balladewerk naar aanstekelijke ska ritmiek pendelt.

Het recentste werk dateert uit 2019, Rush Of Blood  is het resultaat van een intense samenwerking met Simon Ratcliffe, de helft van Basement Jaxx. Naast gitaar- en toetsenpartijen tekent Ratcliffe voor de productie. Een meeslepende, breed uitwaaierende soundtrack die je meevoert naar weidse prairie landschappen, of zijn het toch de heuvels van Wales. Het is in ieder geval een geïnspireerd werkstuk van een onvolprezen muzikant die ook voor zijn solo oeuvre erkenning verdient. Hopelijk helpt dit handige uitgebreide en gevarieerde muzikale geheugensteuntje met verhelderende liner notes van Carth Cartwright daarbij.