George Benson legde een merkwaardig traject af, als tiener zingt hij in Pittsburgh bij plaatselijke R&B bands en brengt in’64 een eerste langspeler uit,samen met de legendarische orgelman Jack McDuff,  introduceert hij zijn karakteristieke gitaarspel in een impressionante jazzy soul benadering.  De door Wes Montgommery geïnspireerde gitarist pendelt de volgende decennia heen en weer van traditionele jazz structuren en blues naar popgetint werk. Met zijn unieke benadering en scattin’ techniek vond hij  de weg naar het grote publiek met de smooth jazzpop van  Breezin’ en scoort met de swingende hit Give Me The Night. Met die commerciële bijval verschuift het gitaarspel in de jaren tachtig even naar de achtergrond maar Benson vindt terug zijn weg naar de jazz in een samenwerkingsverbond met het orkest van Count Basie. Nadien volgen naast zijn solowerk nog talloze, gelijkaardige projecten in het jazzmilieu.

Enkele jaren geleden vormde Inspiration: A Tribute To Nat King Cole, een fijne ode aan de legendarische crooner, niet echt verwonderlijk voor een muzikant die begon als zanger maar vooral als gitarist furore maakte terwijl Cole oorspronkelijk pianist was. Walking To New Orleans is een muzikale trip naar Louisiana via een omweg langs Missouri. Eind 2017 overleed de pianoman en het R&B fenomeen Fats Domino, Chuck Berry, de grote rock’n roll poëet  blies zijn laatste ademstoot enkele maanden voordien uit. De invloed van dit  iconische duo op de hedendaagse muziek is nauwelijks te overschatten en enige muzikale hulde hierbij lijkt niet ongepast.

Een stomend Nadine It’s That You opent de score, versterkt met een strakke blazerssectie en rinkelend pianospel, de bijdragen van Jimmy Johnson op de zwart/wit toetsen vormden  destijds onmiskenbaar een essentieel onderdeel van de Berry sound en worden hier zonder meer voortreffelijk gereconstrueerd door Kevin McKendree, evenals de interpretaties van Domino’s toetsenspel. Met ondersteuning van een puike, soepele ritmesectie en de bluesy gitaar van Rob McNelley, Benson overtuigt hier bovenal met zijn vocale capaciteiten in het werk van Domino, springen de klassiekers van Berry en Domino vrolijk haasje over.

Een beetje  meer persoonlijke inbreng zou dit project ongetwijfeld ten goede komen maar Benson blijft meestal op de vlakte en komt nergens uit de uitgebalanceerde comfortzone. Zo blijft dit eerbetoon helaas bij een weliswaar elegante maar wat bloedeloze herhalingsoefening.