Ze is afkomstig uit Utrecht en zingen is al vanaf jonge leeftijd onlosmakelijk verbonden met haar bestaan. Géonne Hartman wordt naast Joni Mitchell geïnspireerd door Laura Marling. De uitwerking van haar verhalend songwerk leunt aan bij de muzikale verrichtingen van The Weather Station, ook Becca Stevens wordt aangehaald als voorbeeld voor de speelse vorm en benadering die overheersen op dit debuut.

In de nasleep van een relatiebreuk kwam een songcyclus tot stand die in nauwe samenwerking met Tessa Rose Jackson werd uitgewerkt, naast akoestische gitaar gebruikt Hartman ook elektrische gitaar evenals Gabriel Harmsen, viool en percussie om haar verhalen te ondersteunen. Samen met het toetsenwerk van Jackson en enkele gastmuzikanten resulteert dat in een persoonlijk, muzikaal landschap met ingetogen feeërieke passages.

Het is niet alleen de titeltrack die naar de eindeloze diepten van het water refereert Hartmans opa’s waren schippers en de verhalen van haar moeder over haar jong overleden vader prikkelen haar fantasie en creëren droombeelden bij de jonge zangeres die worden nu samen met andere observaties geventileerd worden in He Went To The Sea.

Reflection kwam naar verluidt  aan de waterkant tot stand, uit de ietwat gesluierde klanken van toetsen en donker snarenwerk wellen zachte indringende zangpartijen op, het lijkt  bij momenten een onder water opname. De verleidelijke sirenezang wordt ondersteund door dameskoortjes  aangevuld met mijmerende bijdragen van drummer Aron Smit en een enkele keer bassist Sjoerd de Roij en Harmsen.

De vloeiende zacht golvende muzikale lijnen evolueren van sobere akoestische mysterieuze momenten naar ruimer georkestreerde, spannend opgebouwde passages die soms abrupt worden afgebroken worden. Het zijn die onverwachte wendingen in een ongebonden vrije stijl die het verschil maken bij dit met een bijzonder sfeervol, haast vloeibaar klankentapijt opgebouwde werkstuk.