Ergens in de schoolbanken van de Stoke Newington School in de wijk Hackney te Londen ontstaat in 2013 het idee om een band te beginnen. Om je dan naar het paars opgezwollen Pokomon karakter Gengahr te vernoemen getuigd van het gegeven dat ze het allemaal niet zo serieus nemen. Plezier is nog steeds de hoofdmoot, al heeft frontman Felix Bushe de nodige persoonlijke shit een passende plek in zijn leven gegeven, die wrange nasmaak hoor je minimaal in Sanctuary terug. De kunst om een verwerkingsplaat vooral persoonlijk te houden, en de buitenwereld niet tot bemoeienis te dwingen.

Feit is dat ze met het funkende soulvolle A Dream Outside aardig wat indruk maken en ook opvolger Where Wildness Grows gaat onverstoord op die dromerige lijn door. Sanctuary opent geen nieuwe deuren maar laat net iets meer lichte psychedelica toe, en heeft hierdoor meer raakvlakken met de jaren negentig Britpop. Uiteraard vervangt deze niet de disco invloeden, maar is het vooral een prettige glad gestreken voltooiing van het groepsgeluid.

Everything & More heeft een heerlijk zweverig new wave synthesizer intro welke door een pushende beat opgezweept wordt. Het aangename retro hoge kopstemgeluid van Felix Bush vermengt zich hier passend in. Dit in combinatie met de scherpe gitaaruithalen vat perfect samen waar Gengahr anno 2020 voor staat. Een betere introductie kunnen ze niet maken.

Dat de band geen Nile Rodgers nodig heeft om een swingende baspartij te produceren bewijzen ze wel met Heavenly Maybe. Blijkbaar heeft de van Bombay Bicycle Club afkomstige Jack Steadman tijdens de afronding van hun laatste plaat Everything Else Has Gone Wrong genoeg tijd over om die geslaagde rol op zich te nemen. Heel passend vermijdt hij om er teveel zijn eigen stempel op te drukken, maar leidt hij het opnameproces in de juiste banen. Het is hem in ieder geval goed gelukt om dezelfde bruisende coolness over te brengen.

Het tempo wordt in het cyberpunk getinte You’re No Fun flink opgevoerd, waarin ook de studentikoze puntigheid van collegebands verweven zit. Ze verloochenen gelukkig niet de dansbaarheid waarvoor ze op de vorige albums garant staan, al is er op Sanctuary meer plek voor stabiliteit en rust gecreëerd. Iets wat de zanger ook duidelijk in zijn persoonlijke leven zoekt. Helaas lukt het ze simpelweg niet om de aandacht de hele tijd op te eisen.