Met het verschijnen van Catholic in 2011 is het verhaal van Gavin Friday wel verteld. Als een Ierse paus ten ruste sluit hij definitief zijn ogen. Het is mooi zo, een laatste werkstuk na een afwezigheid van zestien jaar. Dan gebeuren er vervolgens de laatste jaren veel verontrustende gebeurtenissen die hem uit zijn slaap houden. De kraamhuis-schandalen in het Tuam Mother and Baby Home die de media bereiken, de trieste dood van Sinéad O’Connor en de onvrede onder de jongeren die hun postpunkidolen als nieuwe helden binnen halen. Een gehavende Gavin Friday ontwaakt en richt als een ziener zijn blik op het heden en toekomst. Het is een grote theatrale kermis en daar hoort een grote theatrale kermis-soundtrack bij.

Ecce Homo gaat verder waar het vreemde nummer Laugh, Clown, Laugh van de B-kant van I Want To Live uit 1991 eindigt. Een lugubere voorstelling van een muzikaal rariteitenkabinet. Toch wil Ecce Homo niet direct aarden. Het hoge kitschgehalte ligt er dik bovenop, en daar verandert de nachtclub-glamour van voormalig Soft Cell kopstuk David Ball niks aan. Als zijn samenwerking met Marc Almond stuk loopt, neemt hij als producer het onbegrepen Virgin Prunes meesterwerk The Moon Looked Down and Laughed onder handen. Nu vinden Gavin Friday en David Ball elkaar weer, en zetten ze de vruchtbare samenwerking voort.

Zo transformeert de geschoolde klarinetmelancholie van Lovesubzero probleemloos in een dansbaar trance house deuntje. Het ophitsende verlangen naar hervonden liefde, met een veelvoud aan beats en afgeschreven elektronica. En het werkt allemaal prima. Dit is de sound die U2 tijdens de opname van Zooropa voor ogen had. Gavin Friday verloochent deze vriendschap niet, When the World Was Young gaat terug naar die basis. U2 vervolgt een rechte koers, Virgin Prunes slaan links af, maar daar op het Cedarwood Road kruispunt treffen ze elkaar weer. Gavin Friday als serieuze dramaticus, Bono als zijn goedlachse evenbeeld. Hoe mooi kan je trouw bezingen, zo mooi dus. The Best Boys in Dublin gaat dus niet over het denkbeeldige Lypton Village, maar over Stan en de reeds overleden Ralfie de twee trouwe honden van de artiest. Een ander soort trouw, net zo dierbaar.

Gavin Friday als milieuactivist die het wereldse verval in het titelstuk Ecce Homo een flinke trap nageeft. De mensheid is in staat om het leven van alle kanten te vereenvoudigen en te rekken, maar kan zich in deze destructieve veranderingen niet staande houden. De Ier is zich bewust van de vernietigingsdrang, de natuur treurt, en de meetreurende Gavin Friday slaat hard terug. We kunnen over water lopen, terwijl de ondergrond onder ons wegzakt. De sensuele The Church of Love electronic gothic is een kanttekening bij het conservatieve Christelijke geloof, dat andersdenkenden en homoseksualiteit nog steeds niet accepteert. God maakt geen onderscheid, het zijn juist de bemiddelende priesters die het verschil maken.

En dan is het maar een kleine stap naar Stations of the Cross waarin het verdriet van Ierland centraal staat. Het verdriet van een gebroken Sinéad O’Connor die op 56-jarige leeftijd overlijdt. Geliefd onder haar Ierse collega’s, de Ierse muziekpers en een persoonlijke vriendin van Gavin Friday. Het fraaie samenspel tussen aarzelende kerkklokkengeluid en klassieke blaasinstrumenten geven er terecht een naargeestig sfeertje aan. Sinéad O’Connor mag nooit vergeten worden. Het was de bedoeling dat de zangeres deze track zou zingen, nu draagt Gavin Friday haar pijn.

Het hoogtepunt is echter het lichtelijk op de Gary Glitter glamrock van Rock ‘n Roll Part 2 gebaseerde Lady Esquire. Gavin Friday muteert deze tot een industrial gedrocht waar Marilyn Manson in zijn nachtmerries van wakker schrikt, en droomt dat hij ook nog eens zo’n pakkende song mag maken. De knarsende Blackstar-achtige saxofoon die het laatste David Bowie wapenfeit opsiert, draaft hier in de gedaante van Renaud Pion nog eens op, en geeft het een donker randje mee. Laten we stellen dat Lamento de schoonheid van de duisternis bezingt. Het naderende afscheid van zijn dementerende moeder die langzaamaan alle grip verliest. Hoe mooi kan het zijn om haar die laatste reis dan te gunnen, en haar hierbij te vergezellen. Gavin Friday overtuigt in die laatste minuten zodanig dat je ook Ecce Homo net als zijn eerdere platen gaat koesteren.