Die van Electric, toch? Inderdaad, Are ‘Friends’ Electric, 1979. Maar lees bij deze nieuwe van Gary Numan aub vooral verder… Numan lag aan de basis van de new wave, industrial, metal, dance e.a., is sindsdien aan de weg blijven timmeren, beïnvloedde velen en niet van de minsten.

Als je straks iets á la Trent Reznor (Nine Inch Nails), Billy Corgan (Smashing Pumpkins), Marilyn Manson of zelfs Bowie meent te ontwaren, weet dan : zij liketen Gary, niet omgekeerd! Bovendien het bijzondere aan de 19e van deze overlever is het concept en de originele insteek. Altijd wat theatrale doemdenker geweest, kruipt hij nu met die typisch opschietende Numanstem van hem in de huid van de gekwelde aarde himself. Wat doet ie dat weer impressionant!

Een boze bedrogen aarde een intense, woeste songcyclus in de mond leggen. Eigentijdser qua urgente thematiek kan derhalve niet. De lyrics en soundtrack worden, alhoewel zeer toegankelijk, vanzelfsprekend behoorlijk somber, apocalyptisch zelfs, stempel Numan. De muzikale wapens voor z’n hele fascinerende sfeerschepping zijn vertrouwd maar tegelijk zo genietbaar, industrial à la Numan, zeeën van synths en electronics, vermengd nu met mystieke Oosterse melodieën, zijn uniek klagende stem vloeiend wentelend doorheen de wall of sound, ontroerend mooie piano, ‘Lisa Gerrard’-achtergrondvocalen… Intruder, Betrayed, I Am Screaming, wat een fantastische nummers.

Dit presteert ie meer dan een onheilspellend dreigend uur lang. Met zelfs corona avant la lettre al in ‘t script voorzien (The Gift). Confronterend, zeer ongemakkelijk pamflet dus, voorzien van alle flitsende bombast voor weer zinderende live-optredens straks. Numan, ijzig en sinister toeogende goth, die bleef alleen maar zichzelf, zette weer droog zijn muzikale relevantie op het bord. Steken we er wat van op? Pas dan op naar z’n nr. 20!