Op een of andere manier staat op zeker de helft van de nieuwe albums die op mijn bureau belanden een stoer of bedachtzaan kijkende man met een elektrische gitaar, meestal een Fender Stratocaster. Ik vind het jammer dat ze niet wat meer werk maken van het artwork. Nu denk je al snel: oh, bluesrock, met bergen gitaarsolo’s. Voor het beoogde publiek geldt dit vermoedelijk als een aanbeveling. Bij dit album van Gary Hoey is het al niet anders, terwijl hij zich niet eens strikt beperkt tot twaalf maten bluesrock.

De 56 jaar oude Hoey (hoe spreek je dit uit?) is al decennia lang actief en deed ooit auditie voor de band van Ozzy Osbourne. Helaas voor hem viel de keuze op geweldenaar Zakk Wylde. In de VS geldt hij desondanks als een grootheid op gitaargebied en terecht. Hij speelde en werkte samen met Etic Johnson, Steve Vai, Joe Satriani, Foreigner, Brian May, Kenny Wayne Shepherd, Lita Ford en Jeff Beck.

Hoey gaat veelbelovend van start in het wat Zeppelin-achtige Boxcar Blues. Who’s Your Daddy kan me wat minder bekoren, want hoewel Hoey een fantastische gitarist is, met een goede stem en songschrijverskwaliteiten, draait dit nummer duidelijk om de lange solo. In Born To Love You borduurt Hoey zeer vaardig en overtuigend voort op het door ZZ Top gepatenteerde soort boogie-hardrock. Dust And Bones valt eerder in de Bad Company-traditie, al komt er even nog een stukje Zeppelin voorbij ook. Coming Home, een duet met gitaarvirtuoos Lita Ford, is een fraaie ballad, die zeer kundig wordt gebracht maar verder niet buiten de lijntjes kleurt.

Slide spelen kan Hoey als geen ander, zoals hij laat horen in zijn ode aan Johnny Winter: Steamroller. Afsluiter Soul Surfer is eigenlijk nog het meest verrassend: een mooi ruimtelijk klinkend surfnummer, met een virtuoze solo. Wat Hoey vooral laat horen is beheersing en verdere perfectionering van bestaande genres, waar sommige grote namen van de bluesrock en (hard-)rock, zoals Jimi Hendrix, Rory Gallagher en Jimmy Page, nog wel eens een foutje durfden te maken of een mindere avond hadden. Maar het gevoel dat die grote mannen in hun spel legden blijft voor mij ongeëvenaard.

Liefhebbers van Amerikaanse bluesrock ( Eric Johnson, Joe Bonamassa) en 70-ies hardrock zullen zich met dit album zeker niet bekocht voelen. Hoey is een enorm virtuoze, strak spelende gitarist en een vaardig songschrijver, maar echt buiten de lijntjes kleuren doet hij niet.