Op zijn officiële debuut Y Los Lonely Hipsters bracht hij een ode aan de Texaanse stad langs de rivier aan de Golf van Mexico. De opvolgers In The Shadows (Again) en All Right, All Night ventileren onmiskenbaar die markante sfeer van Texaanse honky tonks uit vervlogen tijden. Op die fijne  werkstukken zet ‘cosmic cowboy’ Garrett T. Capps die zich onder invloed van Robert Earl Keen  tot de country bekeerde, zijn eigengereide muzikale experimenten ongestoord verder. In afwachting van het derde deel van de ‘In The Shadows’ trilogie komt er nieuw solowerk aan.

De feestelijke titeltrack brengt je meteen in de juiste stemming, Capps  wordt geflankeerd door de Rockabilly Rippers en in I Like Austin But I Love San Antone zwerft onmiskenbaar de geest van wijlen Doug Sahm, die tussen die twee steden pendeld. De thematiek, de‘wooly bully’ ritmiek van het orgeltje, het plaatje klopt helemaal, met een onvervalste cosmic ziel.

Als Santiagio Jiminez Jr.,in navolging van zijn beroemde vader Flaco, pionier van de conjunto, de accordeon omgord en de microfoon even overneemt en Margarita, Margarita in aanstekelijk Spanglish uitkauwt worden voor die onweerstaanbare Tex Mex de stoelen spontaan aan de kant geschoven. Die blijven daar tot nader order, broeierige gitaarpicking in een uitgelaten en verrassende hillbilly interpretatie van Locomotive Breath.

Diep brommende twang en accordeon vermeien zich in Never End, herinneringen aan betere tijden duiken op in een vergeefse smeekbede. In The Devil Inside krijgt dat fraaie resonerende snarenwerk gezelschap van een fiddle.  Die blijft van de partij in gezelschap van een voortreffelijke pedalsteel  en kleurt The Neon Luv Waltz, een langoureus over de saloonvloer walsend  in duet met Kathryn Legendre en zo komen we dicht in de buurt van Gram Parsons.

We blijven in honky tonk land met een in onvervalste western swing traditie geassembleerde ode aan de legendarische muzikanten die destijds op de podia van afgeladen honky tonks  en saloons beleven een fictieve herrijzenis in Highway 16 Shuffle. Bad Boy Croy,van The Boys uit Austin is hier lijfelijk en wel aanwezig en debiteert bizarre tongue-in-cheeck bijdragen in Everybody I Know. Als bonus krijgen we nog Doug Sahm’s Goodbye San Antonio, Hello Amsterdam, de originele orgelman Augie Meyers en Los Texmaniacs doen Capps op onnavolgbare wijze uitgeleide. Magnifico!