Als in 2015 de laatste blues icoon B.B. King overlijdt, komt er een einde aan een indrukwekkende geschiedschrijving van de meesterlijke gitaristen die tevens de grondlegging voor de latere rockontwikkeling vormen. Die nalatenschap leeft gelukkig voort als oude rotten in het vak zoals The Rolling Stones de boegbeelden in Blue & Lonesome eren. Hedendaagse artiesten als Jack White en recentelijk The Black Keys met het schitterende Delta Kream grijpen naar die roots terug door oud werk te coveren. Daar kan nu GA-20 aan toegevoegd worden, die Theodore Roosevelt “Hound Dog” Taylor met een tiental songs prijst. Een oer artiest die in zijn persoonlijke ellendige wereld graaft met tranentrekkende songs over bedrog, (liefdes)verdriet en het loslaten van puberende kinderen.

Deze uit Chicago afkomstige bluesman wordt pas op latere leeftijd ontdekt en draagt een ruw leven met kroeggevechten, drank, discriminatie en barre familieomstandigheden met zich mee. Hij is al ruimschoots de vijftig jaar gepasseerd als in 1971 zijn debuutalbum Hound Dog Taylor and the HouseRockers verschijnt. Helaas kan hij maar kort van dit succes genieten omdat hij vier jaar later op zestig jarige leeftijd aan de gevolgen van longkanker overlijdt. Het trio GA-20, genoemd naar een Gibson versterker uit 1960 brengt drie jaar geleden al Lonely Soul uit en waagt zich met GA-20 Does Hound Dog Taylor Try It…You Might Like It! aan het baanbrekende werk van deze vergeten volksheld.

GA-20 bestaat uit de twee gitaristen Matt Stubbs en Pat Faherty, waarvan laatstgenoemde tevens de zangpartijen verzorgt en drummer Tim Carman, een ijzersterke solide basis die sterk op het originele geluid leunt en daar de nodige smerig uitgespeelde blues akkoorden aan toevoegt. Het is nergens helemaal perfect, maar die haperingen zijn wel puur. Het over een bedrogen echtgenoot handelende She’s Gone is een stoomlocomotief die stroperig aanzwengelt. Als die motor eenmaal loopt, dan openbaart zich een heerlijk duellerend samenspel tussen de beide gitaristen met Pat Faherty als uiteindelijke winnaar. Niet gek trouwens omdat hij met zijn slide uithalen een gigantische voorsprong opbouwt omdat Matt Stubb tevens de steady baslijnen voor zijn rekening houdt.

De blues is van oorsprong een communicatiemiddel om je verhaal te vertellen en naar die basis grijpt het trage Sitting at Home Alone terug. Smekend dragend liefdesverdriet over een vader die zijn dochter los laat en toekijkt hoe ze het verleidelijke straatleven opzoekt. Het herkenbare It’s Alright en de plattelands blues van het oorspronkelijk door Tampa Red geschreven en vervolgens door Elmore James heropgevoede It Hurts Me Too hoort in het basispakket van de blues thuis. De zompige moerasrocker Sadie is bijna een letterlijk visitekaartje voor Alligator Records die het aandurven om het werk van Hound Dog Taylor op de plaat te verenigen.

Met het op woeste golven surfende Phillips Goes Bananas, de early psychobilly van het bastaard neefje Hawaiian Boogie en de harde pure seventies rock and roll van Give Me Back My Wig wijken ze niet geheel risicoloos van het vaste patroon af en voegen ze er daarvoor de nodige vuiligheid aan toe. Op het beestachtig jankende Let’s Get Funky apporteert Pat Faherty zijn instrument tot aangeleerde dierlijke kunstjes. Al snel vervolgt de toehappende gitaar een eigen gekozen rockende weg waarbij het baasje hem met moeite bij kan houden en leentjebuur met de Golden Earring klassieker Radar Love speelt. GA-20 – Does Hound Dog Taylor Try It​.​.​.​You Might Like It! is een vrij toegankelijk instapmodel om de liefde voor de blues mee op te bouwen, en een heerlijke trip down memory lane voor de ietwat oudere luisteraar.