G. Love & Special Sauce worden al direct vanaf hun start in 1992 door de scene uit Philadelphia omarmt, en het is dus niet zo verrassend dat ze na het uitbrengen van hun gelijknamige debuut G. Love & Special Sauce ook de mondiale erkenning toegediend krijgen. Frontman Garrett Dutton definieert het begrip coolness naar vernieuwende maatstaven en vindt de verwachte aansluiting bij cross-over acts die de wereld veroveren. De mix van lazy slang hiphop met relaxte new school blues doet het vooral op de festivals goed, en wordt al snel door het nog constantere Coast to Coast Motel opgevolgd.

Ondanks het veelvuldig gebruik van andere invloeden wordt het steeds stiller rond het drietal, zo stil zelfs dat er vanaf Love Saves the Day niks meer van het trio vernomen wordt. Nu verschijnt er na vijf jaar uiteindelijk The Juice. G. Love & Special Sauce is terug, en krijgt daarbij hulp van niet misselijke gastmuzikanten. Een aanvulling die in alle opzichten in het voordeel uitvalt. De studio is in een muzikale speeltuin veranderd waarbij verschillende vrienden verwelkomd worden. G. Love & Special Sauce heeft dat heerlijke nonchalante behouden waarmee ze naam gemaakt hebben.

Nog steeds is daar Jeffrey Clemens die met zijn slacky drumstijl het ritme aanduidt en Jim Prescott die lui achter de staande bas beheerst zijn spel te gehore brengt. Al direct in het The Juice titelstuk wordt bluesgitarist Marcus King geïntroduceerd, die het duel met het alias van Garrett Dutton; G. Love aangaat. Deze richt zich vooral op de razendsnelle zangpartijen welke tegengas van de aangename vrouwelijke achtergrondzang krijgt.

De indrukwekkende reusachtige Roosevelt Collier verschijning overtroeft G. Love in zijn coole uitstraling. Hij neemt zittend achter de speciaal voor hem ontworpen lap steel gitaar plaats om tegen het einde van SoulBQue die indrukwekkende smerige schurende klanken tevoorschijn te toveren. G. Love laat ondertussen horen dat hij nog steeds een meester in het blazen is en gaat heerlijk los op zijn mondharmonica.

De hoofdrol wordt echter door Grammy winnaar Keb’ Mo’ vervuld, die samen met de band het muzikale fundament bij elkaar schrijft en de productie onder zijn hoede neemt. Daarbuiten plaatst hij zich bij drie tracks met diepe bluesakkoorden met een aanhangend funkstaartje in beeld. Die rol vervult hij al vrij snel funkend in het soulvolle Go Crazy waarmee hij hedendaagse gitaarhelden gemakkelijk voorbij streeft. Als stand-in kun je hem probleemloos bij elke van belang zijnde gelikte cross-over band inzetten. Bij de pure Shine on Moon blues haalt hij weer een totaal ander geluid tevoorschijn.

Door zijn samenwerking met de lap steel soulgitarist Robert Randolph op Oklahoma is het maar een kleine moeite om deze vriendschap in Birmingham te continueren. Voor G. Love is dat uiteraard helemaal genieten als deze twee elkaar vinden, en hij geeft het duo dan ook alle ruimte in deze stevige op de country gebaseerde track.

Deze smeltkroes aan diversiteit is voornamelijk een feest der herkenning. Overheersend is daar die relaxte stadse bruisende avondleven beleving. G. Love eist zijn indrukwekkende Philadelphia straatkoning positie opnieuw op, en is nog steeds groeiende in zijn voordracht. Shake Your Hair is opgepoetste retro swingfunk in een nieuw passend glitterjasje en ook Diggin’ Roots mag niet onvermeld blijven. Ron Artis II is gespecialiseerd in het klein houden van gitaarliedjes, en hier is hij degene die Garrett Dutton op gepaste wijze in deze steady Southern rock song afremt. Laat The Juice een mooie voorbede voor een zalige festivalzomer zijn.