GØGGS
Pre Strike Sweep
Houden jullie het allemaal een beetje bij, hoeveel albums Ty Segall per jaar uit brengt? Dit is er weer zo ééntje, maar wel één van zijn vele zijprojecten in plaats van onder zijn eigen naam. Neem daar nog bij de herkenbare punksnauw van Chris Shaw (Ex-Cult), speelse drums van Charles Moothart (Fuzz, CFM) en rauw bas van Michael Anderson en je hebt een eigenzinnig band die eens niet puur en alleen om Segall draait. Sterker nog, die punksnauw van Chris Shaw is zo herkenbaar dat hij de muziek van GØGGS best domineert. Hun debuutalbum kwam uit in 2015 en nu zijn ze terug.
Killing Time opent Pre Strike Sweep op zeer verrassende wijze als licht aandoende gitaargeluiden haast doen vermoeden dat de band op de akoestische toer gaat. Niets is minder waar als die speelse drums invallen en gitaren overgaan op standje noise, maar de derde wending van het nummer schakelt opeens over naar hardcore punk en die snauw van Chris Shaw. (nog bezig!!!!)
De vervormde electropunk van het titelnummer lijken we lange tijd door te hebben, tot er opeens gitaarsolo’s om de oren vliegen. Daarna combineert Still Feeding op bijzondere wijze funky start-stop ritmes met een scheut glam rock. Zo zit vooral het begin van het album vol van dit soort verassingen: heavy metal, thrash, glamrock, noise, electro en verrassend veel van die gekke- en slordig gespeelde gitaarsolo’s. Je zou bijna vergeten dat we naar een rechtlijnig punkalbum luisteren dat lekker rammelend is openomen.
Toch is het zo. Helaas gaat die onvoorspelbaarheid later op het album een beetje naar de achtergrond en krijgen we er wat lauwe tintjes psychedelica voor terug, die de punk en noise juist op een minder spannende manier accentueren. Zo is de wil en de drive er in het begin zeker om van Pre Strike Sweep iets bijzonders te maken. De energie is er ook, maar niet alle experimentele uitstapjes werken en de fut lijkt er naar het eind een beetje uit. Jammer. Wat overblijft is toch nog een lekker rammelpunk album.