Scorpio betekent de vervolmaking van Future Suns’ Zodiac-trilogie. Het Amerikaanse-Nederlandse electro-indierocktrio bracht in 2019 het eerste deel uit, Aquarius. In 2021 volgde Virgo, en nu is er dan het afsluitende deel Scorpio. De band zegt er zelf het volgende over: ‘Scorpio chronicles the collision between hubris and dumb luck, and the thin line between a total loss and a close call’.

‘This is the intro …’, het zijn de eerste woorden, op een bed van industriële gitaren. Scherpe beats breken los. De eerste track is tevens de eerste single van de plaat. Het is mooi om te horen hoe binnen de hectiek de noise toch weet te harmoniseren met het refrein. Een wenkende opener.

Kenmerkend voor Future Suns is de duo-zang van Simian en Reyna; vaak wisselen de vocalisten elkaar af, net zo vaak bekrachtigen ze elkaar of reageren ze op elkaar. Het geeft hoe dan ook extra sfeer, klankleur en dynamiek. Dit werkt vaak prima, zoals ook op de mid-tempo grooves van My Paramour.

‘The damaged and mismanaged, all on a trip to hope, despair … and sometimes both’, aldus Future Suns over de ideeën en projecties op dit album. En: ‘Leaders and followers alike, holding onto a single thread from intro to outro’. Die levensreizen vol ups-and-downs, de botsingen maar ook de verbindingen, de verwachtingen en de hoop, het zuur, het gif en het zoet krijgen een indringende muzikale vorm op Scorpio, een plaat die net als zijn voorgangers popstructuren koppelt aan een confronterend geluid.

Sue-Z2 is relatief catchy: dikke basklanken, beats als zweepslagen, een funky gitaartje en electro-noise. Hier laat Future Suns een soort futuristisch aandoende art-pop horen. Scorpio Sting opent dan weer met spelonk-achtige galm om vervolgens industriële electro-rock vol emotie te laten horen. De maalstroom van deze treffend getitelde track gooit alles weer overhoop.

‘Rats are everywhere’, horen we in de single-kandidaat Rats, een pakkende song die echter toch ver van de mainstream blijft door subtiele machinale sferen. Het heftige, bipolaire karakter van de plaat indachtig is Underground hierna weer een stuk weerbarstiger.

Zo trekt Scorpio je diverse kanten op, vaak confronterend, dan weer wenkend. Soms afstotend en verstorend, dan weer pakkend en uitnodigend. Het luchtig voortstappende The Visible Man is bedrieglijk catchy; het geeft aan de oppervlakte in ieder geval weer even wat lucht en is een van de songs die je toch op een of andere indie/electro-playlist zou moeten kunnen aantreffen. Zo heeft ook Frozen Flowers die potentie, ware het niet dat deze indie/waverock meets industrial/darkwave wellicht in iets donkerdere contreien zal worden opgepikt (‘We’re all frozen flowers’). Mooi om zowel een zagende zware melodielijn als een penetrant hoog basloopje voorbij te horen trekken.

Het afsluitende Infinity Mirror sluit wellicht iets meer aan op de eerdere albums dan de voorgaande songs. Het is een kenmerkende, sterk vocale track die subtiel wat rootsy elementen inbedt in de elektronische sound van de band. Muzikaal houdt de band het wat lichter, alsof men de trilogie niet te zwaar op de hand wil eindigen.

Of dat ook zo is en of de drie hoofdrolspelers binnen dit verhaal hun weg (terug) hebben gevonden of zullen vinden, wordt niet direct duidelijk. Daarvoor is dieper graven in de teksten wellicht nodig. Scorpio is in ieder geval een waardige afsluiter van een bijzonder opvallend, coherent en consistent drieluik.