Met Alien Love brengt het Brusselse trio Fúgú Mango haar debuut uit: onder meer pop, dance en afrobeat in de mix.

Haar bestaan heeft de groep, toen nog bestaande uit het Brusselse dj-duo Vince en Jean-Yves Lontie, te danken aan een optreden van The Streets (Mike Skinner) op Rock En Seine. Later vervoegde Anne Hidalgo het duo en zo werd het duo een trio, al komt er live nog wel wat versterking bij in de vorm van een extra drummer.

Met de eerste EP Mango Chicks waren ze te zien op verschillende festivals (Boomtown, Eurosonic, Dour, Les Ardentes,..), waarna de tijd eindelijk rijp bleek voor een full albumdebuut met Shameboy (Luuk Cox) achter de knoppen in de Brusselse ICP studio.

De groep ontwikkelt op Alien Love een veelkleurige, upbeat en radiovriendelijke sound. Dat het trio zelf uitpakt met uiteenlopende invloeden als The Knife, Peter Gabriel en Glass Animals, maar ook Danyèl Waro is dan ook niet helemaal toevallig. Al voegen we daar graag ook bands als Animal Collective en Tune-Yards aan toe.

Neem de zomerse, extraverte opener Summer Days waarin dancebeats en nostalgie met elkaar gemengd worden. Iets verder is er de knappe, intieme pianoballad Blue Sunrise waarin kwetsbaarheid zich openbaart en de groep een koude, Noordelijke sfeer evoceert, zoals de IJslandse Björk die kan oproepen. Die intieme sfeerzetting komt ook met Gone With The Sea aan bod.

Niet alle tracks overtuigen: zo is er het wat fletse, maar exotische Liar, dat alweer op zoete radiovriendelijkheid mikt. Verder horen we de eightieskitsch van Madonna (Katsuni en Possible), maar ook hoe Fugu Mango haar songs onderbouwt met experimentele ritmes  en exotische sounds zoals blijkt uit het door Afrikaanse percussie ondersteunde hoogtepunt High dat duidelijk iets aanvangt met invloeden van Peter Gabriel.

Van excentrieke en opwindende pop tot uitstapjes richting dansclub, indietent en wereldmuziektent, het lijkt er op dat Fúgú Mango een beetje van alles tot zich neemt en opslorpt, wat het meest prominent aan bod komt in de titeltrack Alien Love die in zekere zin een synthese van het album vormt: duidelijk gestut door dancebeats, eightiesnostalgie, maar tezelfdertijd verleiden met bijzondere sounds.

Het debuut heeft een opvallend zomerse sound, al zijn er ook eerder passages die het erg goed doen in nachtelijke sferen (Silencio). De teksten zijn soms vrij banaal, maar dat vergeef je hen maar al te graag, want deze muziek is bedoeld als aanzet tot dansbaar plezier en vertier, meer niet. Fun, fun, fun dus.. en als dat even kan met een goed glas en een stevig streepje zon erbij.

Fúgú Mango blijkt bij nadere analyse een groep van contrasten te zijn: zo gedijen haar klanken goed in subtropisch klimaat, ook in een wat killer en kouder klimaat werken de songs als een warm dekentje. Ondanks de focus op de inbreng van electronica en moderne technologie, laat het trio niet na om ook wat échte instrumenten zoals bas, gitaar of keyboards in het groepsgeluid op te nemen. Het Brusselse Fúgú Mango gaat op haar aanstekelijke en knap vormgegeven debuut Alien Love allerlei richtingen uit en het lijkt er bovendien sterk op dat ze dat ook live kunnen waarmaken.

Ga hen dus zeker live checken op 28 Februari 2018 in een wellicht erg zwoele en zweterige AB.