Vanaf de start in 2001 brengt het overactieve band Fucked Up een veelvoud aan singles en EP’s uit, en veroorzaken ze in 2007 de nodige chaos in een veelbesproken MTV optreden. De fans slopen de studio en ook boegbeeld Damian Abraham eindigt behoorlijk gehavend het optreden. Natuurlijk volgt er een verbod, maar de muziekzender houdt wel van sensatie en nodigt Fucked Up een jaar later gewoon weer opnieuw uit. Dezelfde taferelen, alleen is de veiligheid van Fucked Up nu niet meer gegarandeerd, zelfs een angstige Damian Abraham geeft aan dat het allemaal behoorlijk uit de hand loopt. Uiteindelijk draait het om de muziek, en dit soort van vervelende bijzaken heeft een band als Fucked Up niet nodig.

One Day is de zevende officiële albumrelease. Als je als eendagsvlieg maar een dag te leven hebt, dan haal je daar het maximale uit. De Canadese hardcore formatie Fucked Up daagt zichzelf uit om in een dag tijd een plaat op te nemen. Sterker nog ze beperken zich niet alleen tot het opnameproces, maar schrijven in dat 24-uurs tijdsbestek ook de tiental nummers welke het toepasselijke One Day vormt. Fucked Up wijkt hoe dan ook van de beperkte punk ideologie af. Wie bepaald er dat nummers kort en bondig moeten zijn, dat er geen ruimte voor breed uitgewerkte conceptalbums is en dat de die hards niet buiten de lijntjes mogen kleuren. Als er iets kortzichtig en gestructureerd is, dan zijn het wel bijna opgelegde urgente straight edge principes. Regels zijn er toch om mee te breken, en van af te wijken. Juist dat grensverleggende spreekt mij hier zo aan.

Found heeft een heerlijke hardcore oerschreeuw, en bull terriër Damian Abraham blaft weer overtuigend hard van zich af. Found is een ouderwetse bijtende punkknaller, maar de melodieuze vertakkingen verraden al dat deze krachtige opener niet representatief voor de rest van One Day is. Staat een band als Midnight Oil voor de rechten van de Aboriginals, de oorspronkelijke inwoners van Australië, Fucked Up doet iets soortgelijks op Found, al betreft het hier uiteraard de Canadese kolonisatie. De excuses van de genocide en het slavernijverleden bereikt mondiaal zijn uitwerking, en beperkt zich gelukkig niet alleen tot Nederland. Die geesten uit het isolerende reservatenverleden laten ook hun sporen in Lords of Kensington achter, waarbij de trieste gentrificatie ondertoon het van Damian Abrahams dynamiekexplosie wint.

De slagvaardige I Think I Might Be Weird powerpop krachtzeeën benadrukken die narcistische landveroveringsgekte. Die eigenzinnigheid zit hem hier vooral in de georkestreerde strijkers en de glamrock popkoortjes. Hoe punk is het om juist Nothing’s Immortal een sfeervol piano intro en xylofoon gepingel te gunnen. Is Fucked Up daadwerkelijk Fucked Up? In verzachtende wellness spiritualiteit opent het sterk van zich afslaande doodknuffelende Huge New Her. Nadat Damian Abraham zijn oorverdovende onvrede uit, wordt hij door medebandlid en gitarist Mike Haliechuk verrast die lang niet zo Fucked Up als de leadzanger is en hem zelfs in Cicada verbaal overtroeft. Geheel volgens de indie rockende softpunk principes van grootheden als Sebadoh en Hüsker Dü eigent hij zich dit moment toe. Het is zonde dat zijn vocale aandeel tot Cicada beperkt blijft, verder houdt Damian Abraham namelijk de touwtjes strak in een moordende wurggreep.

One Day is een aanklacht tegen de stilstand. Elke geleefde dag is niet meer terug te halen. Damian Abraham ketent zich in het titelnummer aan de wijzerplaat van de tijdsklok vast en dwingt om het maximale uit zijn bestaan te halen. One Day is de weg naar de eeuwigheid in fragmentarische eenmalige geluksmomenten, met zelfs een verkapt liefdesliedje, de antireactie op conservatieve stabilisatie. Wat is de meerwaarde van wekenlange opnamestudio afzondering, als je dit resultaat in een dag tijd bewerkstelligt.