Zanger/componist Fuat Tuaç deelt op zijn tweede album Immigrant verhalen en ervaringen over het leven van een buitenlandse dertiger in Canada. De Turks-Canadese Tuaç, die met zijn muziek jazz, folk en pop verenigt, heeft al flink wat ervaring opgedaan in de (Canadese) jazzwereld – hij studeerde jazz aan Concordia University – en kon zodoende putten uit een mooi arsenaal gastmuzikanten voor dit album. Zij verrijken de heldere en toegankelijke songs die zowel in het Engels als in het Frans en Turks worden gebracht.

Dit tweede album nam Tuaç vooral op in Toronto. Voor een aantal duetten week hij uit naar Montreal en Istanbul. Op een van de singles, de subtiele swing van Chez Moi, wordt hij bijgestaan door de ervaren Canadese zangeres Kim Richardson. De trompet van Kevin Turcotte krijgt hier, zoals wel vaker op de plaat, lekker de ruimte. Dit is ook het geval op Uzun Ince Yoldayim (met Yesim Akin), een plechtiger klinkende track met een veel lossere structuur. Elders vinden we een meer opzwepende, folky versie van deze track en dat is een van de hoogtepunten op de plaat.

Opener No Strings Attached is juist lichtzinniger, handelend over het zoeken naar een partner, over daten. Met een knipoog: ‘No strings attached, feelings detached’. Een schalkse trompet geeft het juiste cachet. Asla Unutamam, een andere single, is pakkende, herkenbare poppy jazz. Ook single nummer drie Stay is een track die pop en jazz bijeenbrengt en zo mikt op een breed publiek. Het lijkt een bewuste keuze want Tuaç en band gaan doorgaans voor een beheerste, aantrekkelijke en poppy sound, met een sterk persoonlijk en vocaal karakter. Daarbij is de wat zoetige, beheerste zang van Tuaç de wenkende façade.

Op de titeltrack steekt Fuat Tuaç immigranten (‘Lost in a winter wonderland’) een hart onder de riem, snuffelt hij aan bossa nova op het frisse liefdesliedje – en cover van Robert Palmer – Aeroplane, gaat hij terug naar de poppy jazz op Who’s That Man? – een song over het bespioneren van je ex op social media – en zingt hij weer in het Frans op La Rue Madureira, een prettige kabbelende track met verfijnde gitaarlijnen en aantrekkelijke baspatronen.

Moss Park geeft de plaat nog wat extra karakter: groovy en relaxed, maar ook met een eerlijk verhaal over de daklozen van Toronto. Zo houdt Fuat Tuaç zijn blik gericht op de wereld om hem heen. De opbrengsten van dit aangename album zullen gedoneerd worden aan de slachtoffers van de aardbeving in Turkije.