Bassist Leroy Hodges, gitarist Teenie Hodges en organist Charles Hodges. Het zijn de muzikanten die worden genoemd op de achterzijde van de LP-hoes van Let’s Stay Together van Al Green uit 1972. Hét schoolvoorbeeld van de Hi-soulsound uit memphis, waar onder leiding van producer Willie Mitchell tussen pakweg 1971 en 1975 het ene na het andere ‘deep soul-meesterwerk vandaan kwam. Ook Ann Peebles bracht haar beste platen uit bij Hi in deze glorieperiode. Denk aan I Can’t Stand The Rain en I’m Gonna Tear Your Playhouse Down.

Indian Ocean, het nieuwe album van zangeres Frazey Ford klinkt vanaf de eerste seconde als zo’n album uit 1973. Maar er staat toch echt 2015 op de cover. De muzikanten die Ford begeleiden zijn echter wel de vaste begeleiders van Al Green anno 1972, de gebroeders Hodges.

Feit is wel dat zo’n Hi-backing min of meer eist dat er wordt gezongen door een echte soulstem. Ann Peebles was er zo eentje, Al Green vanzelfsprekend ook. Frazey Ford is een geweldige zangeres, maar geen soulzangeres. Soms klinkt ze, vooral in de hoge registers, als Dolly Parton, zingt ze wat lager dan komt (heel even) Rickie Lee Jones om de hoek kijken.

Van Jones zelf zou je je zo’n Hi-uitstapje goed hebben kunnen voorstellen, rond 1980. Maar Ford klinkt er toch te blank voor. Aan de andere kant: het is niet Ford zelf die zonodig een plaat in Memphis wilde maken. Toen filmmaker Robert Gordon (van de film Can’t Be Satisfied over het leven en de muziek van Muddy Waters) bezig was met een film over de muziekscene van Memphis, stuitte hij op het nummer If You Gonna Go van het eerste solo-album van Frazey Ford uit 2010 en besloot haar uit te nodigen om iets samen te doen. Die samenwerking beviel zo goed dat er een volledig album met tien songs, opgenomen in de legendarische Royal Studios uit voortvloeide.

Nu klinkt het wat vreemd om uit de mond van ‘folkie’ Ford te horen ‘dit zijn onze helden’ als ze het over de gebroeders Hodges heeft. Als dat werkelijk zo was, had ze wel soulmuziek gemaakt. In werkelijkheid maakt ze al sinds het begin van de eeuw een megeling van folk, bluegrass en blues. Aanvankelijk in de band Be Good Tanyas, sinds 2010 als soliste. Maar dat ze zich tijdens de opnamen realiseerde dat ze zich op heilige grond bevond en dat ze door dezelfde microfoons zong als waar Al Green ruim veertig jaar geleden Tired Of Being Alone en For The Good Times mee opnam, klinkt wel geloofwaardig.

Met alle oordelen en vooroordelen aan de kant geschoven, resteert een album waarop twee niet heel nauw verwante werelden, de zuidelijke soul en de folk, bij elkaar gekomen zijn en een opmerkelijke mengvorm hebben gecreëerd. Daarbij doen de gebroeders Hodges niet iets wezenlijk anders dan ze al decennialang doen en Ford zingt niet met meer of minder soul dan ze gewend is. Van de smeltkroes die in de bio wordt genoemd, is dan ook niet zozeer sprake. Maar wat er overblijft, is muzikaal wel zeer de moeite waard: geen ‘1 + 1 = 3’ in dit geval, maar wel een gewone optelsom die niet vaak wordt gemaakt. Liefhebber van oude soul en/of folk? Indian Ocean is je plaat.