Franz Ferdinand
The Human Fear
Franz Ferdinand leek de afgelopen tijd wat buiten beeld te zijn geraakt: de laatste plaat, Always Ascending, dateerde alweer van 2018. Door COVID en de plichtplegingen rondom de puike verzamelaar Hits to the Head bleef het vervolgens weer enkele jaren relatief rustig aan het releasefront. De band, die in 2004 en 2005 een naam van grote betekenis werd in de hele wereld, dreigde een beetje indierock-meubilair te zijn geworden.
Inmiddels zijn Alex Kapranos en Bob Hardy de enige leden van de originele succesbezetting; Franz Ferdinand is flink verjongd met de komst van Audrey Tait (drums), Dino Bardot (gitaar, zang) en Julian Corrie (toetsen, gitaar, zang). In deze bezetting deed de band het afgelopen halfjaar al een trits optredens in Schotland en Latijns-Amerika, voorafgaand aan de release van dit zesde album: The Human Fear.
‘Here we go with riff one’, aldus Kapranos aan het begin van de plaat, daarmee de eerste single, het prettige Audacious, lancerend. De gitaar blijft leidend, lijkt hij te willen zeggen, ook al is het geluid van de band al tijden niet meer zo grofkorrelig als het op de eerste releases kon zijn. Audacious is even vertrouwd als fris en loopt uiteen van puntige indie naar weelderige, klassieke pop. Die andere single van vorig jaar, Night or Day, mag er ook wezen: riffing en grooving Franz Ferdinand style, een lekker shot keyboard en Alex Kapranos die vol bravoure, licht hees, de kar trekt.
The Human Fear verwijst dan wel naar angst, maar angst hoeft volgens de band niet louter negatief te zijn; het betekent dat je leeft, dat je nieuwe ervaringen opdoet. En daarin sta je nooit alleen: ‘I got the fear / I’ve got the human fear / That’s alright / That’s alright, you see / Everybody here / Got the human fear / So that’s alright with me’, aldus Kapranos op de jongste single Hooked, een nogal uitgelaten, zwaar elektronisch nummer dat de klok even terug lijkt te zetten naar het begin van deze eeuw, toen Franz Ferdinand zelf overigens nog meer vanuit de gitaren rockte.
De meeste songs hebben een behoorlijk glimmende, onberispelijke sound. Het is iets wat je de laatste jaren wel vaker bij oudere, voorheen wat ruwere gitaarbands tegenkomt. Enerzijds laat Franz Ferdinand horen niet in het verleden te blijven hangen, anderzijds klinkt de band hierdoor wat minder onderscheidend, los en wat meer als een producersband. Toch laat Alex Kapranos c.s. zijn uitgangspunten als muzikant zeker niet los: songs schrijven die compositorisch gezien wat om het lijf hebben maar die wel aantrekkelijk en toegankelijk zijn. En dat laatste betekent op The Human Fear een helder, stevig en glossy geluid.
Everydaydreamer is een aantrekkelijke song: een onverstoorbaar ploppende bas, ijle toetsen en een subtiel aanjagende beat. Het op midtempo voortstappende Build It Up heeft zeker single-potentie. The Doctor is een bijna schaamteloze synth-klapper. Met een mooie baspartij wat dieper in de mix voert de song terug naar de jeugd van Kapranos, toen hij regelmatig naar het ziekenhuis moest vanwege zijn astma en de gastvrijheid en zorg daar eigenlijk naar meer smaakte. Ook Black Eyelashes is een persoonlijk nummer. Het verwijst naar de Griekse wortels van Kapranos. De muziek heeft dan ook een wat continentaler karakter, al blijft de band verwijderd van een écht ander geluid.
Een ander geluid, dat geldt wel voor het romantische piano-sfeerintro van Tell Me Should I Stay. Hierna ontvouwt zich een dromerige song over een ontluikende relatie en de twijfels over de volgende stap. Barokke erupties passeren. Een welkome, prettig theatrale track. Ook op het afsluitende The Birds wijkt Franz Ferdinand wat af van het stramien: hier worden de puntige riffs afgewisseld met noise en kakofonie.
The Human Fear is een lekker album dat een vernieuwde en levenslustige band laat horen. Een band ook die liever op een gevatte, pakkende manier vermaakt dan uitdaagt of verrast. Vooralsnog hoeft Franz Ferdinand niet, zoals andere groepen, anniversary shows af te draaien maar kan de band vooruit met nieuw werk. Nieuw werk dat op enkele songs na niet bijster memorabel is, maar waarmee Franz Ferdinand wel aantoont vooralsnog stevig en enthousiast in het hier en nu te staan.
