×

Recensie

Pop

07 februari 2018

Franz Ferdinand

Always Ascending

Geschreven door: Edwin Hofman

Uitgebracht door: Domino

Always Ascending Franz Ferdinand Pop 3.5 Franz Ferdinand – Always Ascending Written in Music https://writteninmusic.com

Het is vijf jaar rustig geweest rond Franz Ferdinand – het leuke project FFS en de Late Night Talescompilatie daargelaten. Met het laastste reguliere album, Right Thoughts Right Words Right Action, kwam de band destijds in 2013 heel behoorlijk voor de dag, feitelijk weer een beetje aanhakend bij het veelgeroemde debuut uit 2004. Die eerste plaat werd bijna dé belichaming van de postpunkrevival van een jaar of vijftien geleden, al moeten we de rol van het DFA-label en bands als Ladytron, Radio 4, Futureheads en The Killers (eerste album) in die golf niet onderschatten.

Franz Ferdinand anno 2018 bestaat uit vijf man maar moet het wel stellen zonder gitarist Nick McCarthy, de man die toch zeer bepalend was voor het bandgeluid maar uiteindelijk voor zijn privéleven koos. De gitaren zijn op dit album dan ook wat minder aanwezig dan op de meeste Franz Ferdinand-platen. De opnamen van dit Always Ascending vonden overigens deels plaats buiten het Verenigd Koninkrijk en wel in de Motorbass Studios in Parijs, waar de band zich liet produceren door Philippe Zdar (de ene helft van Cassius).

Always Ascending is zonder meer een lekkere plaat, een plaat die makkelijk naar binnen glijdt en waarop synths en beats weer een grotere rol kennen. Gezien de keuze voor producer Zdar was dat ongetwijfeld een doelbewuste zet. De titeltrack en eerste single kent een wat onnodig theatraal intro alvorens los te barsten in lekkere discopop waarop Alex Kapranos echter een nuchter advies geeft: ‘Put your ladder down’. Ook Glimpse Of Love is voer voor de dansvloer. Op deze pakkende, uitbundige track horen we eigenlijk alle ingrediënten die Franz Ferdinand zo onweerstaanbaar kunnen maken, inclusief een lekker afgemeten gitaartje. De tweede single Feel The Love Go kent ook disco-elementen – inclusief een wat bescheiden saxofoon – maar is net even minder overtuigend.

Franz Ferdinand strooit met lekkere songs. Het zijn over het algemeen echter geen songs die hard binnenkomen. Het empatische portret Lois Lane is mooie, beheerste synthi-wave die uitrolt over een lekkere knorrende bas. Lazy Boy is in aanzet een interessante, funky postpunktrack met wat krautrock-elementen die wellicht beter instrumentaal had kunnen blijven. Finally laat levendige, drukke drums horen en die zijn welkom op dit relatief gepolijste album. Paper Cages is een grappige, stuiterende track met een catchy en meerstemmig refrein waarop de band een oproep doet de echte vrijheid te zoeken. Die boodschap gaat wel wat verloren in het luchtige karakter van de song.

Nee, Franz Ferdinand zal niemand voor het hoofd stoten met dit vijfde album. De band levert echter wel een fijne luisterervaring. En het is niet alleen maar dansen of heupwiegen geblazen. The Academy Award (‘the Academy Award for good times goes to you’) klinkt juist barok en klassiek theatraal terwijl op de finale track, Slow Don’t Kill Me Slow, fraaie golven van cymbalen, menselijk zuchten en hypnotiserende gitaren het album op fraaie wijze afsluiten. En dan kunnen we concluderen dat het toch best weer fijn is een nieuw album van Franz Ferdinand te mogen verwelkomen.



  1. Always Ascending
  2. Lazy Boy
  3. Paper Cages
  4. Finally
  5. The Academy Award
  6. Lois Lane
  7. Huck And Jim
  8. Glimpse Of Love
  9. Feel The Love Go
  10. Slow Don't Kill Me Slow