Dit voorjaar deed het uit Sunderland, Noord-Engeland, afkomstige Frankie & The Heartstrings een aantal optredens in Nederland. Volgens de website van de band hadden de heren een lekkere tijd met veel zon en veel kroketten. Het album dat de band naar Nederland bracht, Hunger, is al even uit maar kreeg nog niet zo gek veel aandacht.

Hunger is een diverse plaat en herbergt een handvol lekkere indiepoptracks, songs die de band deze zomer wel op de popkaart zullen houden. Ungrateful is lichtvoetige indiepop met een melancholieke ondertoon waar momenteel ook The Crookes goede sier mee maken. De catchy titeltrack van Hunger kan zo de radio op en getuige de vette baslijnen en bravoure op It’s Obvious laat Frankie & The Heartstrings zich ook nog wel eens door new wave en postpunk inspireren.

De  naam van The Smiths viel nogal eens in verband met deze band, maar die vergelijking gaat mank. Frankie & The Heartstrings klinkt conventioneler, minder verfijnd en iets lomper, zonder dat dat laatste nu een diskwalificatie is. Een aantal tracks op dit album zouden door Morrissey en de zijnen nooit zijn goedgekeurd, wegens een gebrek aan zeggingskracht en creativiteit.

Toch slaat de balans door naar het positieve. Er staan immers een dikke handvol geslaagde songs op de plaat. Hunger werd geproduceerd door Edwyn Collins en dat is hier en daar te horen. De blanke soul van Collins’ oude band Orange Juice komt terug op Want You Back, een fijne track met blazers die het album tegen het einde nog even een lekker zetje geeft. Ook afsluiter Don’t Look Surprised is verdienstelijk en weet vijf minuten lang de aandacht vast te houden.

Frankie & The Heartstrings is naar verluidt alweer met nieuwe nummers bezig. De hoogtepunten van de huidige plaat doen vermoeden dat de heren het komende jaar best wel eens een memorabel Britpopalbum zouden kunnen afleveren. Een boeiend album vol stevige indiepop met hier en daar een vleug jaren tachtig en een scheutje soul. Hunger is een aardige aanloop daarnaartoe.