Behoorlijk wat jeugdig zakgeld, dat ging vanaf 1971 naar idool Frank Zappa, Fillmore East, 200 Motels, The Grand Wazoo, Apostrophe (‘)… Je herbeleeft dus nu wat bij de tonen van deze 1988-live-registratie in New-York van ‘s mans laatste American Tour. Een zit van 150 minuten, 31 nummers. Ja, ze zijn daarna nog met z’n allen richting Europa vertrokken. Helaas, interne spanningen, de groep valt er uiteen en de Frank moet er de boel afblazen.

Door fragiel gekomen gezondheid en zware ziekte belandt hij in een epiloogperiode. Veel te voortijdig (1993 ) maakt het lot komaf met ‘t supercreatieve genie van een al bij leven legendarisch muziekicoon. Je zie het allemaal al terug in, Zappa, de biografische rockdocumentaire. Maar welnee dus, geen release hier voor louter de superfans! Neem deze gerust maar op als proefplaat. Is Zappa overigens niet altijd relevant gebleven, wordt ie nu zelfs niet steeds meer hip?

Zie al die frisse jazzbloemetjes, vandaag overal opschietend bij stuiterende jonge bands. Ze kunnen wel iets met zijn immense discografie vol experimentele sounds en met al wat voor straks na jaren nog in zijn schatkamer ligt. Dit hier is bovendien onuitgegeven sterk, een complete registratie, zonder intern gekrakeel, perfect klare uitgave. Perfectionist Frank kon ze je in ’88 zelf nooit zo af presenteren. Nu dus toch, dankzij spectaculair verbeterde digitale technieken. En tal van zijn topnummers staan erop.

Vond je die op andere live-platen van ‘m misschien ook al eerder, hier zijn ook de toegiften bijzonder en leuk. Hits van vroeger, op z’n Zappa’s. Zo nu voor het eerst ook de verschillende Zappa-Beatlessongs, Michael Jackson verbood eerder nog de toevoeging ervan. Of Led Zeppelin’s Stairway To Heaven, nu in handen van gepassioneerd gitaarvirtuoos Zappa, die, naar men grappend beweert, de song eerder zelfs nog niet kende. En vergeet ook niet : Whipping Post van The Allman Brothers Band!

‘t Begint en eindigt alles wel wat weird. Die minutenlange intro en oproep je te registreren, te gaan stemmen, het muzikaal uit volle borst uitzwaaien met America The Beautiful. Maar ook dit was Frank ten voeten uit, politiek heel bevlogen. Daartussenin krijg je dus wel een volmaakte impressie van wat ‘t Zappagebeuren toen voor de fans wereldwijd voorstelde. Overweldigend kopergeluid, geroutineerde 12-kopige band in één unieke, chaotische en toch extreem gestroomlijnde vertel-pop-rock-klassiek-jazzperformance. Met vooraan dirigerende charismatische voorman die van zijn snor logo en uithangsbord kon maken. Krachtvoer voor jong en ouder, dit hier!