Foxygen presenteert zichzelf al vijf albums lang als een eigenzinnige band die schaamteloos uit het repertoire van andere artiesten shopt en dit geheel eigen tot aangename songs verwerkt. Vergelijkbaar met een in de supermarkt gekochte groentemix waar thuis nog wat extra peper, zout en andere specerijen aan toegevoegd worden. Bij Seeing Other People hoort de getrainde luisteraar de invloed van Bruce Springsteen, Elvis Costello en Orange Juice terug. Maar wat dit zo’n leuke plaat maakt is het feestvierende party gevoel wat er als regenboog boven hangt. Sam France en Jonathan Rado zijn een vreemd duo. Al verschillende malen geven ze aan dat ze met het Foxygen project stoppen, maar als ze dan de volgende dag uit hun druggy roes ontwaken, zijn ze dit alweer vergeten. De discussie of deze uit Californië afkomstige Would Be popsterren een gimmick zijn, of zichzelf als serieuze muzikanten beschouwen, wil ik hier niet aanzwengelen. Daarvoor is hun ontgrondbare karakter met speelse eigenschappen te amusant. Vergeet niet dat Seeing Other People gewoon weer een geweldige bloemlezing uit de popgeschiedenis is.

Al vanaf de kenmerkende ritmische jaren tachtig samplers van Work zit je al direct in het fluorescerende kleurige tijdperk van goedkope haarlak en ozonlaagaantasting. Inhoudelijk heeft het net zoveel te bieden als een luchtige zomerse aardbeientaart, maar wat wordt je hier vrolijk van. Geweldig hoe Sam hier tekstueel een sneer naar zijn collega Jonathan uitdeelt. Het conflict dat tot songwriting aanzet wordt hier volledig satirisch uitgewerkt. Met Mono begeven ze zich op het afgekeurde retro soundtracks veld. Dienstdoende niemandalletjes om clichématige b-films op te leuken. Met de diepere vocalen imiteren ze de white soul uit vergaande glorie tijden. Sensueel werkt Sam zich door Seeing Other People heen. Je gelooft bijna dat het een aangenaam liefdesliedje betreft. De humorvolle lyrics gaan in principe weer nergens over, heerlijk dat dit gewoon mogelijk is. De funkende discostamper Face The Facts laat weer een andere schizofrene uiting van deze vroegrijpe pubers horen, die als een Siamese tweeling met een vreemde hersenenkronkel aan elkaar verbonden zijn. Vaak krijg je het gevoel dat er vooral naar woorden en zinsdelen gezocht worden die voor de vorm prima op elkaar aansluiten. Het quasi intellectueel klinkende Livin’ a Lie met sentimenteel intermezzo is daar een duidelijk voorbeeld van.

Het potige The Thing Is stroopt de mouwen flink op om de spierballen te laten zien. Deze arbeidersrocker laat chauvinistisch Amerika vol trots met hun Stars and Stripes paraderen. Met een lekkere flow bluft Sam France zich door de foute synthesizerbegeleiding van News heen, al kan ik niet ontkennen dat de vette bas en solerende gitaar er wel heel strak doorheen klinken. Met de gospel Flag at Half-Mast betuiging raken ze de juiste snaar, al is die wel heel losjes aangespannen. Ergens tegen het einde stopt Foxygen er onbewust nog wat vrijgekomen melodietjes tussen omdat een passend einde ontbreekt. Opgepompte Funkadelic funk sluit het stoer swingende The Conclusion af. Een gewaagd nummer om over twee jaar de te verwachten reünietournee mee te starten. Zoals te verwachten is Seeing Other People allesbehalve origineel, maar slecht wordt het nergens. Foxygen is zo’n band waarvan men verwacht dat ze tot veel meer in staat zijn. Volgens mij camoufleren ze juist hun beperktheid door de komische song invulling.

Foxygen foto: Nicky Giraffe