Wie had kunnen bedenken toen Lee Ritenour, Bob James, Nathan East en Harvey Mason in 1991 als Fourplay een album uitbrachten dit het begin was van een samenzijn, dat al twintig jaar duurt? Slechts drie personeelswisselingen hebben sinds die tijd plaatsgevonden: Larry Carlton verving Lee Ritenour en die werd op zijn beurt weer vervangen door Chuck Loeb. Maar voor de rest bleef het allemaal bij hetzelfde: dezelfde muziek, hetzelfde muzikale idioom en op gezette tijden een nieuw album. Voor de bandleden werd Fourplay steeds meer een structurele bezigheid, dat prima kon bestaan naast het vele sessiewerk van de individuele leden. En inmiddels toe is aan het twaalfde album.

Zowel de huidige als de ex-leden hebben allen zonder uitzondering een indrukwekkende staat van dienst en hebben op talloze albums hun partijtjes gespeeld. Daarnaast hebben Lee Ritenour, Larry Carlton en Bob James ook nog zelf een niet onsuccesvolle carrière opgebouwd, die ergens startte in de 70’s. Dergelijke supergroepen zijn doorgaans geen lang leven beschoren, althans in de popmuziek. In de jazz en aanverwante stromingen is het vrij normaal dat allerlei grote namen elkaar opzoeken en samen albums uitbrengen. Feitelijk is Fourplay ook zo ontstaan. En al meteen met het debuutalbum was het al flink raak: met meer dan 1 miljoen verkochte exemplaren was dit een redelijk onverwacht succes, dat met de opvolger Between The Sheets (1993) en Elixer (1994) werd voortgezet en resulteerde in wekenlange nummer 1 noteringen in de (Amerikaanse) smoothjazz-charts. De muziek van Fourplay bleek dus veel mensen aan te spreken, vandaar dat de band steeds minder als een gelegenheidsformatie werd beschouwd, maar Fourplay door al dat succes steeds meer serious business begon te worden.

Alhoewel de toen nu toe verschenen albums niet echt veel van elkaar verschillen en fusion / smoothjazz door de gemiddelde jazzliefhebber als tenenkrommende en uitslagveroorzakende anonieme hotellobbymuziek wordt ervaren, zijn er meer dan voldoende mensen die een andere mening over Fourplay’s muziek hebben, want de band is nog steeds bijzonder populair en succesvol. En worden de fans op hun wenken bediend, want op gezette tijden rolt er weer een nieuw album van de loopband.

Esprit De Four verschijnt – evenals praktisch alle voorgangers – met een tussenpauze van twee jaar. Wanneer het debuutalbum nog eens uit de kast wordt getrokken en vergeleken wordt met wat op Esprit De Four is te vinden, dan zijn de verschillen bijna minimaal. Fourplay kiest voor een degelijke aanpak, naast het feit dat de smoothjazz zich nu niet echt kenmerkt door een latente drang tot vernieuwing en experimenteerdrift ook niet bovenaan de lijst staat. Fourplay opereert in een redelijk conservatieve sector, waarin praktisch zonder uitzondering op safe wordt gespeeld en gekenmerkt wordt door muzikale technische perfectie. Op Esprit De Four wordt dat nog eens ruim uitgevent.De enige nuanceverschillen die bij Fourplay door de loop van de jaren zijn aan te wijzen is het gitaarspel: zowel Ritenour, Carlton als Loeb hebben allen hun eigen stijl, maar de gemiddelde luisteraar zal ook hierin waarschijnlijk geen verschil horen tussen de verschillende snarenplukkers. Ook dit twaalfde album laat wederom een geoliede machine horen, waar technisch niks op aan te merken is, maar waarop – evenals praktisch alle albums – feitelijk niet echt veel gebeurt. Het begint ergens en het eindigt verderop een dik uur later. In die tussentijd passeren een paar degelijke fusionnummers, met af en toe een plukbas, een solootje hier en daar, een verdwaalde vocale track en perfect samenspel. Naast natuurlijk een onverbiddelijke productie en opnamekwaliteit. Nergens wordt het echt spannend, maar dat is ook vooral niet de bedoeling. Fourplay’s muziek staat voor weten waar je aan toe bent en is het bijna een must dat het soms wat al te anoniem voortkabbelt. Het gevaar van eenvormigheid ligt dan ook al sinds de oprichting van de band constant op de loer. Tegelijkertijd wordt iedere nieuwe release echter toch weer beluisterd. En is er zelden een teleurstelling. Omdat het nieuwe album bijna een kopie lijkt van de voorganger. Behalve de hoes dan. Die wordt steeds aangepast.

Esprit De Four telt 10 nummers, die op het eerste gehoor weinig onderscheidend zijn van elkaar. Het duurt dan ook enkele draaibeurten voordat de individuele tracks afzonderlijk worden herkend. Muzikaal komt de luisteraar niks te kort. Fourplay’s muzikale massa is uit voorraad leverbaar en behoren de bandleden tot het beste wat op sessiegebied te krijgen is. Geef de heren een partituur en ze beginnen vanuit het niets te spelen. Die muzikale ervaring en instrumentbeheersing is hét kenmerk van Fourplay. Technisch gezien behoort Fourplay al sinds de oprichting tot de top, compositorisch vliegt de band nergens uit de bocht en is ook dit album gevuld met redelijke niks-aan-de-hand-muzak. Prima geschikt om als achtergrond te dienen bij zowel de meubelboulevard, de koffiebar, het restaurant of gewoon wanneer er behoefte is aan verantwoord geluidsbehang. Voor dergelijke situaties en plekken is Fourplay het beste wat voorhanden is.