Het debuut van Forest Fire, Survival, kon in 2009 op de nodige waardering rekenen, al bleef de grote doorbraak uit. De pers trok vergelijkingen met Fleet Foxes en Bon Iver. Na een lange periode, waarin flink werd getoerd, verscheen deze herfst eindelijk de tweede plaat: Staring At The X.

Forest Fire opereert vanuit Brooklyn, iets wat de experimentele folk en pop van de band niet doet vermoeden. De band trekt vanaf het begin van het album de aandacht met vrij ongrijpbare, interessante muziek. Born Into is de opvallende, slepende opener; noisy en dromerig. Een mix van stijlen met echo’s van Velvet Underground. Het hieropvolgende Future Shadows is bepaald niet alledaags en ook hier horen we een interessante mix van stijlen. Een diep geluid, een cocktail van folk, dub en postpunk met – vreemd genoeg – een vleugje Suicide. En nergens klinkt het geforceerd. Knap.

De single die de kar moet trekken voor Forest Fire is The News, een relatief warme en zonnige track. Echter ook hier getuigt Forest Fire van een originele kijk op muziek want anno 2011 verwacht je in dergelijke sferen geen gierende saxofoon. Met de briljante space-grooves van They Pray Execution Style piekt de band. De eigenwijze, zweverige zang van bassiste/multi-instrumentaliste Natalie Stormann levert goede diensten in deze zes minuten durende discopunktrack met krautrock-invloeden. Verzin het maar.

En dan besluit Forest Fire het over een andere boeg te gooien. De tweede helft van het album gaat het gas eraf, schurkt de band tegen de folk aan en lijkt daardoor langzaam in te zakken. Schijn bedriegt echter, want bij nadere beluistering blijkt Forest Fire bij momenten nog flink geïnspireerd te klinken. Blank Appeal dreint, maar kan bogen op geweldig gitaarwerk en Mtns Are Mtns verschiet na enkele minuten verrassend van kleur: gloedvolle, akoestische folk die doorkliefd wordt door een gitaar als een vliegtuigmotor en een dot sax. Ook afsluiter Visions In Plastic biedt geen acceleratie, sterker nog: Forest Fire trekt ruim acht minuten uit voor deze post-apocalyptische vertelling.

Staring At The X gaat wat mank onder de vreemde volgorde van de songs. Waarom vrijwel al het langzame werk achter elkaar gezet? Nu is er sprake van twee duidelijke helften in plaats van een lekker lopende luisterervaring. Het gevaar is dat de laatste twintig minuten niet op waarde worden geschat. Toegegeven, de eerste helft van Staring At The X is het interessantst. Echter ook hierna valt er nog het nodige te halen bij Forest Fire, een band die zeker meer aandacht verdient. Hopelijk heeft het recente optreden op het Utrechtse festival Le Guess Who hierbij geholpen.