Foozack is een Nederlandse band die zichzelf bepaald geen beperkingen oplegt. Het vijftal serveert een kleurrijk brouwsel waarin stevige, psychedelische rock wordt afgewisseld met dwarse en vrijzinnige passages. Grootse (psychedelische) rock-echo’s uit de jaren zeventig op een fundament van moderne (hard)rockbeats. Gepresenteerd door een vocalist die uit vele vaten tapt.

Paranoia Paradise is een EP met vier nummers. De borrelende, soms orkestrale opener From Dusk Till Dawn is exemplarisch. Na een rustige start mondt dit nummer over machtsongelijkheid uit in een knallende climax. Voor ieder wat wils. Drone On Resolution is wat stuurloos maar kent zijn momenten; als een soort ‘hardcore’ dEUS houdt Foozack huis. Helaas komt de band na een spannende break niet meer overtuigend terug.

Ook op het vocale vlak is Foozack eigenwijs. Zanger Mickey – ruim twintig jaar ouder dan de rest van de band – brengt met zijn zware, rauwe en doorleefde stem Rotterdamse de legende Spasmodique in herinnering, al legt Foozack het qua impact voorlopig nog wel af tegen die band. Op Isolation horen we woord voor woord de tekst van het gelijknamige nummer van Joy Division. Foozack levert wel een volstrekt eigen interpretatie en betrekt de tekst van de song op de huidige ‘beeldschermgeneratie’. Muzikaal laveert de band van een los geraamte naar zware rock met wah wah. Een gedurfde zet, die aardig uitpakt.

De niet zo bijzondere afsluiter Wonderland herbergt een fijne break met een grommende bas, ijzige achtergrondgeluiden en spannende gitaren. Het nummer is vrij typerend voor Foozack: sterke en minder overtuigende passages wisselen elkaar af.  Als de band de stroom aan ideeën in de toekomst wat weet te kanaliseren kan dit nog een dampend album in een meer coherente stijl opleveren. Aan lef in ieder geval geen gebrek bij Foozack.