Tussen het legioen aan nieuwe postpunkbands met indrukwekkende albums verschijnt er vorig jaar eentje die overduidelijk bijna militant de vaandeldrager positie opeist. Fontaines DC belichaamt het gedachtengoed van de jeugdige jong volwassenen, die in Dogrel hun gelijke vinden. Een droomdebuut waarmee ze niet alleen de lat voor andere beginnende bands gigantisch hoog leggen, maar zichzelf ook de onmogelijke opdracht meegeven om hier met de opvolger maar enigszins in de buurt te komen. De verwachting is er dan ook niet dat deze een jaar later al verschijnt, laat staan dat ze schrikbarend dicht bij het niveau van hun eersteling zitten.

Wat openen ze weer indrukwekkend met I Don’t Belong. Heerlijke mistige jaren tachtig postpunk doordrenkt met een overvloed aan doordringende dreampop en een rafelig stukje noise. Als in een ingewikkeld wiskundig schaakspel denken ze hier serieus een aantal stappen vooruit. Het is allemaal net weer een stuk verfijnder, een duidelijke verbreding van het geluid waarbij de hongerige vernieuwingsdrang van Fontaines D.C. nog steeds geldt. Als de zomer nog eventjes afwacht, grijp ik graag naar deze treurige herfstklanken terug die de kilte van een naderende koude regenbui zo perfect memoreert. De volgroeide zanger laat zich niet in hokjes plaatsen. Een deprimerend zelfbewustzijnsbeleving die schijnbaar door het overdonderende succes van Dogrel in werking gesteld is.

Het is heerlijk hoe die dromerigheid zich in het opgejaagde ritmische zeer sterke Love Is the Main Thing voortzet. De echo’s op de krassende rauwe gitaarsound geven datzelfde overdonderende oergevoel. Na de holle primitieve Televised Mind basakkoorden is daar ook dat venijnige in de voordracht van Grian Chatten weer waarmee hij zichzelf een jaar geleden zo treffend introduceert. Het duellerende gitaarspel staat nog steeds met een voet stevig in de postpunk, terwijl zijn vocalen al door de punk meegezogen worden. Thematisch ligt het echter gevaarlijk dicht bij Television Screens van Dogrel in de buurt, maar dat is dan ook een van de minimale smetplekjes op de plaat.

Wat knalt zijn stem in het felle A Lucid Dream weer heerlijk uit de speakers. Het breekpunt van de plaat zit halverwege de track, als al oorverdovend hakkend de gitaren die agressieve lawaai explosies loslaten. Het heldere You Said shoegazer randje past geweldig bij de potige semi arrogantie waarmee Grian Chatten erg diep in de Britpop graaft en aansluiting bij het jaren negentig geluid zoekt. Hiermee maakt hij wel een schavende knieval door die kenmerkende Ierse kwajongensmentaliteit steeds meer te verloochenen. Anderzijds getuigt deze bredere oriëntatie op de drang om te blijven ontwikkelen. Het aansluitende slaapwiegende On Such A Spring is van hetzelfde kaliber, en hiermee blijft Fontaines D.C. in de bloeiperiode van de Britpop steken.

De ondertussen zeer bekende single A Hero’s Death heeft dat opgefokte, recht in je gezicht gevoel van het debuut. Rauwe punk gemixt met de voortdenderende woordenschat van Grian Chatten, die op cynische wijze een wat positievere blik op het leven werpt. Die heerlijke treffende sneer is er weer, alleen wordt er nu stukken subtieler tegen de in slow motion verkerende maatschappij aangeschopt. Het pessimisme die zich als een ziekmakende gedachtegang parasiet de hersens binnendringt wordt bestreden. Sta stil bij de wereld om je heen, en laat je niet teveel door negativiteit leiden. Een korte pakkende boodschap welke als een mantra slogan steevast herhaald wordt.

Het is een verademing hoe ze naar het donkere Living in America doorpakken Natuurlijk is de tijd zo sterk veranderd, dat deze Ieren niet de behoefte hebben om naar het Beloofde Land af te reizen. Dat Amerika aan de rand van de afgrond balanceert druipt in alles door het duistere fundament van de track heen. Met donderende op de achtergrond geplaatste baspartijen doorkruizen de gitaren als aanvallende zwaarden de hedendaagse verdoemenis, waarmee ze nog eventjes aan de verstikkende gothic uit de zwartgallige jaren tachtig symboliseren.

Met de rockende dromerige I Was Not Born gitaren psychedelica herinnert Fontaines D.C. aan The Feelies en zijn uiteraard ook The Velvet Underground op de horizon zichtbaar. Wat laten ze de snaarinstrumenten beheerst rammelen om er die droge menselijke verslindende drummachine op los te laten. Dat ze vervolgens nog een schemerig avondlicht sfeertje in het zonsondergangsnummer Sunny toevoegen verwacht je niet, en zelfs die kakofonische meerstemmigheid stoort voor geen moment. Dat het voortkabbelt in standje windstil, is ze vergeven, al is het wel de minst overtuigende albumtrack.

Met de serene No rust sluit Fontaines D.C. smaakvol af. Toch moet ik concluderen dat met de veiligheidsriemen flink strak aangesnoerd hierbij ook op de voorspelbaarheid gespeeld wordt. Er staat echter geen slecht nummer op A Hero’s Death, maar die brutale drang om de boel flink wakker te schudden waarmee ze met Dogrel overrompelen is hier niet meer aanwezig. Het is een waardig vervolg, waarmee ze wel hun veelzijdigheid tonen.