Al vanaf de releasedatum van Everything Not Saved Will Be Lost – Part 1 in maart jongsleden wordt er naar het tweede deel uitgekeken. Hierbij zou het accent een stuk minder op de new wave synthpop liggen. Het belooft een stevige gitaarplaat te worden, aldus boegbeeld Yannis Philippakis. De prachtige eerder vrijgegeven hoes schept de verwachtingen van een deprimerend, maar tevens kleurrijk geheel. Onbewust spelen die gedachtes bij de eerste luisterbeurt van Everything Not Saved Will Be Lost – Part 2 in mijn achterhoofd mee. Foals is echter een allemansvriend geworden. Wie op een minder toegankelijk geluid hoopt zal flink teleurgesteld zijn. Met een echte Rip Up the Road tourmovie die gelijktijdig met de plaat het licht ziet, is het direct duidelijk. De band wil zo snel mogelijk de wereld veroveren en richt zich hierbij allang niet meer op het clubcircuit.

Na het verwachtingsvolle kerkelijke Red Desert intro wordt er ritmisch hard met The Runner geopend. Natuurlijk blijft Yannis een geweldige zanger, daar twijfelt niemand aan. Toch dreigen ze in de valkuil te stappen welke het grote Warner Records door zijn regime volgende werknemers heeft laten graven. Hiermee lopen ze sterk de kans om door de menigte opgeslokt te worden. Wil je als band zijnde dat het publiek luidkeels alles meezingt, en zonder enige bezieling het iets eigens maakt? De zeggingskracht is tot een gemiddeld niveau genivelleerd.

Mag je ze het kwalijk nemen? Natuurlijk niet, de mainstream zal het allemaal geweldig vinden, en er vallen genoeg nieuwe zieltjes te winnen. Foals is altijd al een hardwerkende band geweest die de potentie heeft om groot te worden. Ze leveren een goed, maar risicoloos product af, waarmee ze geheel aan de verwachtingen van de platenmaatschappij voldoen. Respect dat ze gewoon in een jaar tijd twee platen op de markt brengen, en zich niks van de moeilijkdoenerij van andere artiesten aantrekken. Ook in deze periode is dat blijkbaar gewoon mogelijk.

Pas tegen het einde is daar het hoopvolle Into the Surf. Ze hebben het nog steeds in zich om prachtige hemelse songs te maken. Door de sfeervolle keyboardbegeleiding die de gitaren naar de achtergrond dwingen is er ruimte voor bezinning gecreëerd. Daarom kan ik mij waarschijnlijk veel beter in het geluid van het eerder dit jaar verschenen Everything Not Saved Will Be Lost – Part 1 vinden. Hoe verwachtingsvol ik ook naar het meer rockgerichte vervolg uitkeek. Met het prima functionerende Neptune hergroeperen ze zich in het slotakkoord. Zonder het koortje en echo’s zou deze zelfs nog beter tot zijn recht komen. De nieuwe lichting volgers zal het verder allemaal geweldig vinden, en de laatste track vanwege de lengte schaamteloos skippen.