Progrockliefhebbers of beter retrorockers die van progrock uit de jaren zeventig houden, opgelet. De gelegenheidsformatie Flying Colors brengt binnenkort een dubbel cd en dvd uit van het optreden dat de band vorig jaar gaf in 013 in Tilburg. Zeventien liedjes lang laten de heren horen dat ze uitstekend kunnen musiceren en ouderwetse progrock (contradictio in terminis) over de bühne kunnen brengen zonder te verzanden in oeverloze en vooral overbodige solo’s.

Voor wie de band niet kent: Flying Colors bestaat uit gitarist Steve Morse (Deep Purple, ex Dixie Dregs), bassist Dave LaRue (ex Dixie Dregs), zanger en keyboardspeler Neal Morse (Spock’s Beard), zanger en gitarist Casey McPherson (Endochine) en drummer Mike Portnoy (Winery Dogs, ex Dream Theater). Het kwintet debuteerde vorig jaar met en gelijknamig album en ging daarna op tournee om het enthousiasme uit de studio ook op het podium over te brengen. Daar zijn ze goed in geslaagd want Live In Europe klinkt verrassend goed en onderhoudend. Met slechts één studioalbum op hun conto moeten ze natuurlijk ook ander materiaal spelen en dat doen ze volop. McPherson brengt een versie van de Leonard Cohen klassieker Hallelujah (niet zo goed als de Jeff Buckley versie, maar toch heel behoorlijk), Portnoy zingt Repentance van de band waarmee hij bekend werd en natuurlijk spelen de heren liedjes van Dixie Dregs en Spock’s Beard.

Het materiaal klinkt behoorlijk radiovriendelijk, zit goed in elkaar en is behoudens een zeikerig refrein hier en daar goed te verteren. De vaak symfonische composities zijn goed, maar nooit uitzonderlijk en dat heeft te maken met de extreem korte tijdspanne waarin de nummers werden geschreven en opgenomen. De heren zijn stuk voor stuk topmuzikanten, maar brengen door hun volle agenda’s simpelweg te weinig tijd met elkaar door. Elk nadeel heeft zijn voordeel want als ze samen spelen hebben ze veel plezier en dat hoor je duidelijk terug. De fraaie composities en covers volgen elkaar snel op cumulerend in het hoogtepunt Infinite Fire.

Tegelijk met de dubbel cd verschijnt ook een DVD met daarop alle zeventien nummers plus een documentaire van drie kwartier. Muzikaal klinkt de DVD prima. Helaas kan dat niet van het beeldmateriaal gezegd worden; de beelden zijn frequent onscherp, overbelicht, onderbelicht en het wemelt van de hinderlijke reflecties. Het ziet eruit als een haastklus die is gedaan met een beperkt budget en dat is jammer want een dergelijke DVD kijk je een keer en daarna nooit meer.