De uit Boston, Massachusetts afkomstige band Fiddlehead wordt in persberichten omschreven als een supergroep. Zoals altijd kun je dat weer met een korreltje zout nemen, maar vooruit dan: we noemen het een supergroep voor de diehard genre-fans van moderne (post)hardcore, emo en pop-punk. Opgericht door Pat Flynn van Have Heart, hebben we hier natuurlijk te maken met niet de eerste de besten “schreeuwlelijk”. Zijn karakteristiek ruwe stemgeluid is uit duizenden herkenbaar. Vervolgens neemt ‘ie ook nog bandmaatje Shawn Costa mee en het zorgt ervoor dat die spierballensound van hun voormalige band duidelijk vertegenwoordigd is. Maar wat nou als de melodieuze gitaarhooks van ex-Basement lid Alex Henery erbij komen? Een band die veel meer in het emo-punk hoekje zat? Dan krijg je dus een bijzondere kruising…

Echter, zelfs met die kennis klinkt Fiddlehead op Between the Richness niet zoals je zou verwachten.  Al moet je in eerste instantie goed tussen de regels doorlezen wil dat echt opvallen. De band was namelijk opgericht als rouwverwerking voor Flynn en zijn familie, na de dood van zijn vader. De korte openingstrack toepasselijk genaamd Grief Motif gaat op dezelfde voet verder als het klinkt: “I still fall apart. But I still have your heart.” Terwijl intense hardcore vibes nog domineren. Maar Flynn is in korte tijd gegroeid – nu getrouwd en met een zoontje. Om maar aan te geven dat het niet allemaal donkere wolken zijn en er nu ruimte is voor lichtpuntjes.  Zo klinkt de emo-achtige dreampopballad Joyboy als een ode richting zoonlief, “My Joyboy calls to you, a son so great and grand to view”.  Het is dan ook zeer welkom dat al deze teksten op de band’s bandcamp is terug te lezen, die diepte verandert zeker het beeld wat de luisteraar van dit album zal hebben.

Muzikaal ligt de energie dikwijls zo hoog en is de productie zo krachtig, dat donkere emotionele randje en de nuance nogal eens verloren gaan. Zo schreeuwt Flynn nog vaak zat de longen uit zijn lijf en worden er stevige punktempo’s tegenaan gegooid. Het langste nummer op dit album haalt krap de 4 minuten. Om maar aan te geven dat dit echt wel het betere “doorstamp werk” is. De nuances liggen dan ook vooral in de muzikale invulling, hoe ga je binnen die tracks met deze korte tijdspannen om? Dan valt op dat naast die (post)hardcore invloeden er ook ruimte is voor meer catchy songstructuren die herinneren aan pop-punk en  90’s collegerock. Luister maar eens naar het open geluid van Million Times, waar de zang meer ontspannen klinkt, drums de ruimte krijgen en gitaren de aanstekelijke melodie neerleggen. Op afsluiter Heart to Heart doet het springerige karakter van de sound zelfs wat denken aan mathrock. Zo laat Fiddlehead vooral horen dat er geen rechtlijnig geluid of dito sfeer nodig is om een overduidelijk genre-album te maken. Het maakt van Between the Richness een album dat zowel diehard fans van moderne punk alsmede  de “casual” luisteraar zullen kunnen waarderen en dat is knap!