Cairn van de jonge Schotse pianist Fergus McCreadie en zijn trio, was de grote jazzverrassing van vorig jaar. Niets voor niets belandde het album in de top drie van onze jaarlijst. Een muzikant zo getalenteerd en zo virtuoos spelend, komt maar heel weinig voorbij. En ook nog één die geweldige composities schrijft al helemaal. Al na een jaar komt het vervolg op Cairn uit. En geloof het of niet, opvolger Forest Floor is al net zo buitengewoon goed.

Volledig overrompeld worden door een openingstrack hoeft niets te zeggen over de rest van het album. Bij het overweldigende Law Hill zegt het evenwel alles. Aan de openingstrack van Forest Floor proef je de bravoure die ook Cairn zo kenmerkte. Drie muzikanten die er zonder schroom vol voor gaan. Volledig vertrouwen in hun composities en alles wat ze eruit kunnen halen. Als je zo durft te starten moet je weten dat je nog meer heel goeds in petto hebt.

Eigenlijk klopt het natuurlijk niet dat McCreadie, David Bowden (contrabas) en Stephen Henderson (drums) zo hard zijn doorgegroeid. De twee Covid-jaren die ons achtervolgden gaven de mannen maar weinig mogelijkheden om live en voor publiek te spelen, normaliter de manier om snel nog beter te worden. Maar de mannen doken met elkaar de oefenruimte in om de nieuwe composities uit te proberen, pakten die oefensessies als optredens op en smeedden zo de fantastische basis voor het nieuwe album.

The Unfurrowed Field, de compositie die op Law Hill volgt, schiet in klasse gelijk al over de overweldigende albumopener heen. De wonderlijk mooie, tijdloze, melodielijn wordt echt weergaloos uitgebouwd. We wisten al van composities als Jig op Cairn dat deze drie mannen als geen ander weten een melodielijn om te bouwen naar extatische hoogten en ook hier flikken ze dat weer. Wat een energie, wat een muzikaal vernuft, wat een souplesse, wat een klasse. En McCreadie is het absolute middelpunt met overrompelend goed spel.

Met het fraai ingehouden Morning Moon valt het trio vervolgens fraai in de verstilling na de twee overweldigende openingstracks. McCreadie glanst als de mooiste ochtenddauw. Ontroerend mooi wat de muzikanten hier laten horen. Met Landslide pakken ze vervolgens de energie van de openingstracks weer op. Zelfs een graadje pittiger. Een wervelende pianoriff van McCreadie wordt fantastisch door Henderson en Bowden opgepakt en lekker vet doorgeduwd.

De titeltrack is een klassieker in spé. Ingetogen, met eerst een strijkende Bowden, bouwt McCreadie knap de spanning op met wederom indrukwekkend spel. Met spaarse percussie valt Henderson bij. Erg fraai hoe McCreadie de emotie pakt en deze uitbouwt tot hemelse hoogten

Met ingetogen spel begint ook het langgerekte The Ridge, het hoogtepunt van dit nieuwe album en het grote bewijs van de enorme groei die deze muzikanten hebben doorgemaakt. Met wederom een eindeloze pianomelodie begint het trio aan een opbouw die met een prominente en erg sterke bassolo verlengd wordt. Als na vier minuten ingetogen opbouwen de compositie ritme en drive krijgt breekt de lucht als na een heftige regenbui open en volgen zes minuten vol volmaakte jazzimprovisatie. Met McCreadie in absolute bloedvorm.

White Water heeft daarna weer zo’n wervelende melodielijn die McCreadie als geen ander weet neer te leggen en waar Henderson en Bowden weergaloos op inspelen. Fascinerend toch hoe los en vrij de toch echt nog maar 24-jarige McCreadie over de melodielijn improviseert en hoe naadloos de muzikanten elkaar vinden, elkaar de ruimte geven. Met het fraai ingetogen Glade, en een wederom geweldig spelende McCreadie, sluit het album vervolgens majestueus af.

Luisteren naar Fergus McCreadie en zijn muzikale kompanen is een fantastische ervaring. Elke compositie spat uit je speakers en dat zeker ook door de wervelende productie van James McMillan, de man die ook Cairn als zo’n indrukwekkend geluid meegaf. Hij snapt hoe je uptempo breed optrekt en ingetogen stukken een meer atmosferisch geluid meegeeft. Hij snapt kortom als geen ander wat dit trio in sound nodig heeft.

Maar natuurlijk zijn het de door McCreadie aangebrachte composities, die steeds het grote verschil maken. Wat heeft hij een prachthand van componeren en hoe goed snappen Bowden en Henderson steeds waar hij naartoe wil. De chemie tussen de geweldige spelende muzikanten brengt de mooiste muziek voort die momenteel binnen de jazz te horen is.