Hoewel singer-songwriter Leslie Feist al in 1999 haar solo-carrière begon met het album Monarch (Lay Your Jewelled Head Down) en pas in 2004 met haar tweede album Let It Die echt doorbrak voor een groter publiek (vooral in eigen land Canada en Frankrijk), was het vooral haar derde album The Reminder dat haar in 2007 definitief wereldwijd op de muziekkaart zette. Samen met bevriende artiesten Gonzales, Mocky en Jamie Lidell nam ze dat album op, dat mede door de aanwezigheid van het nummer 1234, samen geschreven met Sally Seltmann, leidde tot de ultieme media-aandacht dankzij de reclamespot van I-pod Nano, waarin het nummer te bewonderen was. Zowel het nummer als het album leverden Feist  in 2008 een Grammy-nominatie op en daarnaast werd ze genomineerd voor Best New Artist.

In de daaropvolgende jaren was Feist voornamelijk aan het samenwerken met andere artiesten, waaronder Wilco, haar oude band Broken Social Science, Grizzly Bear, Beck en Doug Paisley.  In 2011 kreeg kwam haar oude werk ineens extra goed in de spotlights te staan vanwege een unieke cover van haar nummer Limit To Your Love door James Blake.

En nu overtreft ze zelfs haar eerdere werk met haar nieuwe album Metals, een werkelijk prachtig album dat van de eerste tot de laatste seconde boeit en bij meervoudige beluistering alleen nog maar beter en beter wordt. Het album begint meteen al vol spanning met het geweldige The Bad In Each Other, dat door de subtiele doch overtuigende instrumentatie en opbouw meteen al iets extra’s meekrijgt, waardoor je meteen ‘gevangen’ wordt door de sound die Feist met haar muzikanten neerzet. Het vervolg is zo mogelijk nog fraaier in de vorm van het heerlijke Graveyard, dat niet alleen tekstueel boeiend is maar ook muzikaal lekker eigengereid is, met smaakvolle koortjes aan het eind waardoor de hele begraafplaats spontaan tot leven wordt gewerkt.  Net als op The Reminder, krijgt Feist ook op Metals uitstekende ondersteuning van Mocky en (Chilly) Gonzales. Caught A Long Wind is een prachtig, verstild rustpunt. Feist heeft nergens haast en doet gewoon wat ze wil en waar ze goed in is: prachtige nummers schrijven en deze overtuigend en meeslepend vertolken. Iets meer speelsheid vinden we in het zwoele, haast soulvolle How Come You Never Go There, waarna op A Commotion pas echt alle registers open gaan. Het nummer staat bol van de tempowisselingen en dreiging en klinkt als een emotionele rollercoaster. Logischerwijs wordt het tempo teruggeschroefd in de ballad The Circle Married The Line en het enigszins zoet klinkende Bittersweet Melodies. Anti-Pioneer is vervolgens weer een juweel van een song. Zeer traag maar overtuigend opgebouwd ontvouwd zich een door merg en been gaand nummer. Metals is haast een aaneenschakeling van kwaliteitssongs en Undiscovered First is daar geen uitzondering op. Ook dit is weer zo’n nummer dat rustig begint maar zich in no time ontpopt tot een spannend en gelaagd spektakelstuk . Cicades And Gulls en met name Comfort Me passen tevens uitstekend in het gekozen concept. De stem van Feist is wederom de grote verleider in die tracks en met het relaxt gezongen Get It Wrong Get It Right wordt de plaat stijlvol besloten.

Metals is weer een enorme stap voorwaarts voor Feist. Een hit in de trant van 1234 staat niet op het album maar als geheel maakt Metals veel meer indruk dan de som der delen en is daardoor een heerlijk verslavende plaat die garant staat voor vele draaibeurten en ongetwijfeld een plaatsje in de jaarlijsten.