De muzikale carrière van Josh Tillman als Father John Misty mag gerust één van de meest interessante van het afgelopen decennium worden genoemd. De durf en kracht waarmee hij zich als zanger en songschrijver ontwikkelde is imposant. Ook zijn zesde album Mahashmashana is weer een weldaad voor het oor.

Na het fantastische Chloë and the Next 20th Century uit 2022, een fraai georkestreerd album dat moeiteloos onze jaarlijst haalde, maakte hij voor deze zomer even pas op de plaats met de eigenzinnig samengestelde verzamelaar die hij Greatish Hits: I Followed My Dreams and My Dreams Said to Crawl doopte.

Op die dubbele verzamelaar was ook al een (prachtige) nieuwe track te horen: I Guess Time Just Makes Fools of Us All. Het bleek de voorbode voor ook alweer een nieuw studioalbum: het mysterieus getitelde Mahashmashana. Een titel (die eigenlijk als Mahāśmaśāna  geschreven dient te worden) die verwijst naar het Hindoeïsme en als betekenis grote crematiegrond, alles gaat daarheen, heeft.

En wat een weelderige collectie songs heeft Tillman weer vastgelegd. Grotendeels met orkest, maar op een meer begeleidende manier dan Chloë and the Next 20th Century binnen de songs ingebracht. Al trekt het orkest op de overweldigende en langgerekte albumopener/titeltrack nog even volledig door. En dan bedoel ik ook echt volledig. Gelijk is ook weer duidelijk hoe met elk album Tillmans stem weer mooier wordt en zijn teksten nog rijker.

Natuurlijk hadden we met de prachtsingles Screamland, een ambitieus en machtig zeven minuten durend epos met Alan Sparhawk van Low op gitaar en het groovy, fantastische I Guess Time Just Makes Fools of Us All al kunnen vermoeden dat er weer een geweldig album zou gaan komen. Maar Mahashmashana is nog veel meer.

Na die machtige openingstrack (wat een waanzinnig orkestarrangement!) keert Tillman de sound even helemaal om naar de cool groovende  glamrock van She Cleans Up. Wat een heerlijk pakkende rocktrack, de derde ‘single’ voordat het album verscheen, dan ineens weer. Bij Josh Tillman and the Accidental Dose is de geest van Serge Gainsbourgs Histoire de Melody Nelson niet ver weg en tegelijk geniaal in het strijkarrangement van de song verwerkt. Alleen al hoe die briljant gevonden pianomelodie over gaat op de heerlijk door bas, drums en gitaar gedreven gooove….verrukkelijk! (‘She put on Astral Weeks. Said “I love Jazz”, and winked at me. This is the last place I oughta be. But I can’t drive, and I sure can’t sleep’). Wat een geweldige song is ook dit weer!

Mental Health (‘In the panopticon. They never turn the cameras on. The guards and the narcs went home. “They do a fine enough job on their own”’) is dan weer een erg fraaie orkestsong. Het fabuleuze Screamland (‘The optimist. Swears hope dies last. And shoots the lamplight clean from the brakeman’s hand. It’s always the darkest right before the end’) sluit daar dan weer fascinerend goed op aan. Wat een ongelooflijk overweldigende song is dit toch.

Met het prachtig door strijkers begeleide Being You brengt hij de emoties daarna weer even dichterbij. (‘And I wonder what it’s like. I wonder what it’s like to be you. Can you tell me how it feels? Can you tell me how it feels being you?’). Ook in arrangement is de grote groei van Tillman als songschrijver goed te horen. En prachtig gezongen ook weer.

Na het reeds eerder genoemde, heerlijke, I Guess Time Just Makes Fools Of Us All sluit hij het album dan met het ingetogen en tijdloze Summer’s Gone wel heel erg fraai af. Het bijzonder fraaie arrangement maakt het gelijk een instant American Standard.

Net als op zijn voorgaande album zijn de teksten van Tillman weer onovertroffen. Het zijn steeds weer flinke lappen waar bij het beluisteren van het gehele album steeds weer frasen voorbij komen en blijven hangen. Ook dit nieuwe album verdient het weer om tussen/voor de speakers in te gaan zitten met de hoes van het album (natuurlijk vinyl) met de teksten op schoot en mee te lezen. Het geeft ook dit album nog meer waarde.

Alsof het meesterlijke Chloë and the Next 20th Century van twee jaar terug al geen meesterstuk was maakt hij er met Mahashmashana maar gewoon weer één. Acht songs en 50 minuten pure popmagie. Mahashmashana is Father John Misty op zijn allerbest.