×

Recensie

Eigentijds

25 maart 2023

Faten Kanaan

Afterpoem

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Fire Records

Afterpoem Faten Kanaan Eigentijds 4 Faten Kanaan – Afterpoem Written in Music https://writteninmusic.com

Het modern minimalisme van de neoklassiek semi-geschoolde Faten Kanaan overstijgt het tastbare woordengebruik. Sterker nog, ze dicht puur met haar emoties, zonder hier verbale uitingen aan te verbinden. Het verloren taalbegrip vervaagt en heeft geen gesproken waardeoordeel meer. Ondanks dat je klanken wel kan vastleggen, klinken deze nooit exact hetzelfde, ook hierbij speelt expressie en impressie een bepalende rol. Een indrukwekkende poëet laat de luisteraar imaginaire beelden bij de voordracht schetsen, en haalt de kracht uit de soberheid van de vertolkingen. De uit Brooklyn afkomstige componist wekt dezelfde bezieling op. Het vertrouwde gestudeerde absorptievermogen van Faten Kanaan is een unieke kwaliteit. Er zit zoveel herkenning in haar werk, maar het valt echter totaal niet te herplaatsen.

De kamervullende Afterpoem klankbekleding is daarom net wat luchtiger, dromeriger, misschien zelfs wel tastbaarder. Stadse straattaal van de verlegen binnenvetters, die hun emoties niet te koop aanbieden, maar deze liever voor zichzelf verborgen houden. De puurheid van het toetsenwerk haalt men veelal uit een traditioneel instrument als de piano. Faten Kanaan dwingt daarnaast juist synthesizers en keyboards af om die diepste gevoelens van het menselijke karakter bloot te geven. Een geschenk welke zich in een dertiental gevarieerde korte verfijnde muziekstukken openbaart. Het filmisch sacrale Fin Août, Début Septembre heeft dezelfde titel als de gelijknamige rolprent. Het definitieve afscheid van een personage die in de herfst van zijn leven sterft. Het oude barokke overlijdt en de verstilde treurnis gaat langzaam in een nieuw bestaan over. Eigenlijk sluit het winterse Snowing hier nog het mooiste op aan.

Toch zijn er weldegelijk de nodige invloeden hoorbaar. In Trenchcoat zoekt het minimaal geschoolde klassieke talent het grijze popgrensgebied op, een verwarrende overgangsfase die op Afterpoem een aangenaam aromatisch sensitief vervolg krijgt. De muzikale omlijsting heeft raakvlakken met duistere jaren tachtig illustraties. Ze verkent de herstructurerende kneedbare wereld van Anne Clark in de treurende tienerromantiek van Ebla, de neerslachtige Enya triestheid in het dromerige Domari’s Lamp, haar transformatie naar de mediterende folky Votive ambient, en een soort van ingetogen Brian Eno en Daniel Lanois demo versie van Where The Streets Have No Name in het bevlogen Florian Court. Ambitieuze spelbrekers die zich voornamelijk op sfeerbepaling oriënteren, maar die in de kleurrijke jaren tachtig zich aan die diepzwarte zekerheid vastklampen.

Scheppend muziekarchitect Faten Kanaan speelt met de elementen en verslechtert dus die scheidingslijn. Afterpoem werpt een gothic lijntje uit, waarachter beladen depressies zich vragend schuilhouden. De missing link tussen postpunk en neoklassiek, minder tijdsgebonden, maar weer wel universeel. Elegant statig als een eeuwenoude kathedraal, maar ook breekbaar eenzaam. Kleine twinkelende nachtmelodietjes voor het slapen gaan. Insomnia wangedrochten als het bevreemdende Cascando welke je juist rusteloos wakker houden. Geïllustreerde schemergebied gevalletjes, hypnotiserend doorzagend, bijna snurkend, dromerig bevredigend. Het minder complexe Afterpoem is een artistieke volgbare kunstervaring, die nergens die intensieve muziekbeleving afdwingt.



  1. Fin Août, Début Septembre
  2. Trenchcoat
  3. Ard Diar
  4. Ebla
  5. Florian Court
  6. Snowing
  7. Domari's Lamp
  8. Votive
  9. La Smorfia
  10. Castling
  11. Falconers
  12. Cascando
  13. Storm Signal