Singer-songwriters van divers pluimage die de krachten bundelen in een kwartet, het blijven uitzonderingen maar als het echt klikt resulteert dat in wonderlijke toestanden zoals CSNY en The Beatles eerder aantoonden, de wellicht tijdelijke samenwerking ligt eerder in het verlengde van The Highway Man en Traveling Wilburys.

Fantastic Cat waagt nu de artistieke sprong, achter die poezenhoofden gaan vier muzikanten schuil. Met het songwriters talent van  Anthony D’ Amato  maakten we eerder kennis via Coldsnap terwijl we Mike Montali, de frontman van garagerockers Hollis Brown al enkele keren op het podium beleefden. De overige leden zijn wat minder bekend, naast Don Dilego figureert Brian Dunne. Hij werd ontdekt door Danny Vera en neemt het vocale voortouw in Nobody’s Coming To Get you een uitbundige powerpop kraker.

In Fiona  komen de getalenteerde Cats beurtelings op de voorgrond binnen de krijtlijnen van melodieuze rootspop. Het door akoestische snarenwerk aangedreven Ain’t This The Strangest Town komt iets minder verrassend over, evenals het op een combinatie van driftige piano en snerpende gitaartonen flanerende New Years Day.

Het op puntige ritmiek C’mon Armageddon brengt ons terug naar een felle Dylan die destijds Highway Revisited uitspuwde, echt bevreemdend is die vergelijking niet, in het repertoire van uit New Jersey afkomstige D’Amatho zijn meerdere raakpunten met Bawbs. Montali die zijn bandnaam aan een song van Dylan ontleende is evenmin ongevoelig voor Dylaneske invloeden. Wild & Free is een ander hoogtepunt, je moet een behoorlijke portie lef en hebben om je debuut meteen als een’ Very Best Of’ uit te brengen, uiteraard met een ironische knipoog. Fantastic Cat klinkt bij momenten ronduit fantastisch op dit gevarieerde werkstuk dat na de verfijnde countryrock van Lakewood in grandeur wordt afgesloten met het harmonieuze, meeslepende epos Theme From Cat Fantastic.