Het tweede album van de Schotse metalband Falloch klinkt veel minder metal dan het debuut. Waar de eersteling nog erg naar black metal neigde en sporadische blastbeats en stevige tempoversnellingen liet horen, zijn die hier haast niet aanwezig. De sterke neiging naar de folkloristische sfeer van dat album ontbreekt ook.  Zanger Andy Marshall verliet de band en laat met zijn soloproject Saor juist wel veel van die folk-elementen horen. Gebleven is een robuust geluid, dat thematisch sterk beïnvloedt lijkt door de kracht van de natuur.

Er is dus veel veranderd binnen het geluid van Falloch. Echter, de zang op dit nieuwe album streeft naar een zelfde effect; een etherisch element vormen, in contrast met de muziek. Die klinkt namelijk erg stevig en aards, meer dan ooit. Dit dromerig tintje is dan ook gelijk een klein struikelblok. De cleane zang klinkt krachtig, maar roept teveel associaties op met moderne Franse blackmetalbands, die gelijksoortige zang tot hun handelsmerk hebben gemaakt. In wezen maakt het de muziek van Falloch dus minder “eigen”.

Als je daar eenmaal overheen bent, vormt het toch een mooi resultaat binnen het geheel. Productioneel klinkt het album erg warm en donker. Bepalend voor deze warmte is vooral de ritmesectie, die beheerst en strak klinkt. De gitaren daarentegen klinken robuust en licht zanderig. Het is een gitaargeluid dat veel meer doet denken aan shoegaze, drones en ambient soundscapes dan aan metal.

Interessant is om te horen hoe er met digitale geluidsmanipulatie wordt omgegaan om de aardse nummers een onwerkelijk tintje te geven. Een laag taperuis duikt op, krakerige overstuurde effecten maken de muziek plotseling meer electronic en echoënde vocalen zorgen voor een psychedelisch tintje. Deze manipulatie is erg subtiel toegepast en vallen soms pas later op.

Zo is dit vooral een album met een goed, constant totaalgeluid, dat door die constante sfeer heel verslavend werkt. Meer variatie – zowel  vocaal als instrumentaal – zou de muziek wel spannender maken. Spanning die nu een klein beetje ontbreekt. Vocale variatie zou de band bovendien nog meer een eigen gezicht geven.