De Noorse pianist Eyolf Dale is een muzikale uitdager. Immer op zoek naar nieuwe sferen verrast hij steeds weer met zeer geïnspireerde platen die net weer even anders klinken als hun voorgangers. Ook in de bands waarbij hij zich aansluit. Hij is, zonder twijfel, één van de grote nieuwe Scandinavische pianisten.

The Wayfarers, gemaakt met zijn vertrouwde trio met Per Zanussi op bas en Audun Kleive op drums, is daar zeker geen uitzondering op. Nog maar drie jaar terug verraste het trio met het ijzersterke Being en dit nieuwe album is een al net zo grote muzikale traktatie. En waar Being nog vooral een Dale aangelegenheid was, is The Wayfarers veel meer een trioaangelegenheid.

Hoewel Dale wederom de muzikale lijnen uitzette, de composities schreef, betrok hij Kleive en Zanussi al vroeg in het proces om de composities op te tuigen. Het levert een album op waarop de muzikanten nog weer dieper spelen, nog meer durven om de composities nog rijker te maken.

De albumopener, tevens titeltrack, is de perfecte opener. Dale gebruikt een harpsichord-achtig Hammerspinet en verkrijgt daarmee een overweldigende klankkleur. Die fraaie eerste toon wordt voorgezet met ‘normale’ vleugeltonen maar het trio blijft net zo fascinerend gedreven spelen. Dat Dale een geweldig pianist is weten we al even, maar dat zijn trio met dit nieuwe album nu ook uitgroeit tot één van de beste van Europa hadden we niet kunnen bevroeden.

Natuurlijk heeft dat te maken met de composities van Dale maar juist ook door de subtiele dan weer aanjagende manier hoe Zanussi en Kleive deze oppakken. Zij hebben meer nog dan op Being een cruciale rol op The Wayfarers. Een rol die gevoed wordt door de vele sfeerverschillen die Dale in zijn composities heeft ingebouwd.

The Wayfarers is een album waarop Dale via muziek zichzelf beter probeert te begrijpen en via de emoties die de muziek teweeg brengt duidelijkere beslissingen durft te nemen. The Wayfarers vertelt daarmee een levensverhaal met alle emoties die daarbij horen. Het optimisme van de titeltrack is daardoor zeker ook geen aanzet tot een heel album in die sferen. Juist de melancholie overheerst op een prachtige manier op dit album.

En als na een reeks melancholische tracks, zoals het fraaie After the Party, de Hammerspinet dan weer wordt ingezet in The Sky at Sunset klinkt dat ook letterlijk als het wegtrekken van de wolken naar volle zon. Met het emotievolle Fields of Kyiv, duikt het trio dan weer weergaloos fraai het heden in. Om het album vervolgens met het vrije The Homestead ijzersterk af te sluiten.

The Wayfarers is een uitstekend triovervolg op Being van drie jaar terug en wederom een bevestiging van de grote klasse van dit Noorse trio.