Als Elena Tonra in 2018 besluit om haar persoonlijke shit van zich af te zingen, heeft ze kennelijk geen behoefte om de Daughter maatjes hierin te betrekken. In eerste instantie brengt ze in november van dat jaar voor fans kleinschalig op streamingsites Ex:Re – Ex:Re uit. De reacties op dit ontroerend liefdesrelaas zijn zo puur en oprecht dat uiteindelijk in februari 2019 het besluit valt om het album ook als tastbare plaat uit te brengen.

Ze trekt hiermee de aandacht van de klassiek geschoolde Frans-Britse muzikant Josephine Stephenson. Deze componist werkt in het verleden al met Daughter samen, en bewerkt het sobere All I Wanted tot een prachtige georkestreerde versie. Hier maakt ze nog van een strijkerskwartet en een viertal gastvocalisten gebruik. De soloplaat van Elena Tonra inspireert haar om een nog groter project op te starten. De opzet is om de gehele plaat van een breder arrangement te voorzien, en de muzikanten tot een twaalftallig ensemble uit te breiden.

Ondanks dat Elena Tonra op 30 november 2019 nog enigszins onwennig met haar gitaar op het podium van de Londense kunstlocatie Kings Place staat is het vanaf het begin duidelijk dat dit een belangrijke avond wordt. De magische zaal verstilling waar de bescheiden ontspannen zangeres een groot aandeel in heeft is voelbaar. Heel bijzonder allemaal, omdat men zich er dan nog niet bewust van is dat de maatschappij zich een half jaar later totaal anders presenteert. Ex:Re with 12 Ensemble is een pre corona project welke op het moment dat het virus flink om zich heen woekert wordt uitgebracht. Nu er stilletjes aan meer ruimte voor poppodiums ontstaat om publiek te ontvangen is het een mooie aangelegenheid om bij deze in februari verschenen samenwerkingsovereenkomst stil te staan.

Ondanks dat er prachtige beelden te van dit optreden te vinden zijn kiezen ze bij de Where the Time Went cliprelease om de leegte van grote steden als Londen en New York centraal te stellen. De avondklok geeft de knipperende verlichting vrij spel. Lantaarnpalen zijn stille getuige van de eenzaamheid en het verdriet welke vooral de kunstsector zo sterk raakt. De kracht van de track beperkt zich niet tot het private liefdesdrama van Elena Tonra maar is nu een collectief gevoel wat door de hele wereld gedragen wordt. De wereld als de bedriegende minnaar, voorheen een betrouwbare compagnonrol vervuldend is tot een afstandelijke vreemdeling vervaagd.

De openlijke kwetsbaarheid van Elena Tonra komt geweldig op deze donkere plaat tot het recht waarmee ze in de samenstelling als groepsgemeenschap boven zichzelf uitstijgt. Ingetogen vrouwelijke opgekropte woede uitbarstingen welke in de trillingen van vocalen de weg naar buiten vinden. Die emotie wordt eenvoudig door de unieke pure live vertolkingen versterkt. Alsof het oorspronkelijk bedoeld is om het leven weer op de rails te zetten. Omdat iedereen min of meer in deze positie verkeerd komt het nog directer binnen. De verstikkende COVID-19 herfst legt een bedekkende laag over de breekbare tracks heen. De prachtige beeldende omlijsting zoekt in lentezonnestralen een doorgang naar het licht aan de horizon.

Het rockverleden staat bij het stevige Crushing op de voorgrond. De zangeres haalt hier hard uit en houdt de rakende emoties amper in bedwang. Het verlaten New York veranderd door de griezelige nachtelijke instrumentatie van 12 Ensemble in een vervallen spookstad. Het afwijkende I Can’t Keep You ligt nog het meeste in het verlengde van de Daughter nummers, en blijft ook nu dicht bij die krachtige rockversie. De strijkers voegen er een wervelwind aan opzuigende soundscapes aan toe, ontaardend in een alles vernietigende tornado die op het moment suprême tot stilstand komt. Ex:Re with 12 Ensemble verzacht de pijn en het gemis, al is het voornamelijk een openlijk verlangen naar groots opgezette concertregistraties.