×

Recensie

Alternative

10 januari 2019

Exploded View

Obey

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Sacred Bones

Obey Exploded View Alternative 4 Exploded View – Obey Written in Music https://writteninmusic.com

Geen gemakkelijke kost dit Exploded View. Zwaarmoedige, hard binnenkomende songs voorzien van de nodige minder toegankelijk postpunk invloeden. Met de vervreemdende zang van Annika Henderson zou je haar het liefste door verwijzen naar de huisarts voor een passende dosering aan Prozac. Ze klinkt leeg, lusteloos en uitgeblust. En als je dan eerlijk moet zijn, dit soort wanhopige personen leveren vaak door hun problematiek erg boeiend materiaal af. De band is ontstaan in Mexico City, waar de Britse, in Berlijn wonende zangeres haar bondgenoten, of bandgenoten treft. Hugo Quezada en Martin Thulin geven haar psychische frustraties een grimmig klankbord. Doordat de Duitse vocale invloeden goed hoorbaar zijn, krijgt het een monumentaal, zeer strakke, statische uitstraling. Zwaarmoedig en uitzichtloos gaat ze de strijd met de horror aan welke uit verschillende elektronische kastjes als demonen tevoorschijn komen.

Als een zware migraine wordt een lieflijk Lullaby pianospel met de dreampop van vocalist Annika als medicinale pijnbestrijding ingeleid. Deze zuster des dood drijft je in haar ondoorzichtelijke Open Road poel van bederf. De vocalen zijn een stuk intenser en vertwijfelender. Versteend functioneel gitaargepingel laat je in de bedrieglijke draaikolk van vervormd gegalm meevoeren. Dark Stains gaat verder op het keerpunt waar postpunk met electric body music samensmelt. Als een intelligente punkdichteres geeft Annika flarden van een van tranen doordrenkt dagboek vrij. Bladzijde na bladzijde verscheurend, afrekenen met het verleden. Ook Gone Tomorrow is een open sollicitatie naar de gekwelde martelaar functie. Verdoofd sterven de emoties af, verkild en steeds vervlakkender. Spaarzame drumslagen en hoge synths ontvormen verdoofde gevoelens. Titelstuk Obey volgt als een rusteloze bijna coldwave achtig geheel. Ontstemde postpunk die zich al wringend en aanvallend opdringt. Om je heen draaiende als een circulerende groep hongerige gieren, afwachtend om toe te slaan. De vervagende deprimerende vocalen van Annika wenden zich tot je als een definitieve openbaring.

Sleepers heeft iets opbeurends, een ode aan de ondertussen steeds verder weggezakte new wave. Een basgitaar die een voortdurende basislijn creëert met stijlvolle herhalende drums en opgewekte mechanische tonen daaroverheen verweven. Het luchtige Letting Go of Childhood Dreams laat steeds sterker het gevoel achter dan de plaat zich in tweeën spitst. De paradox met de eerste vijf tracks is immens. Van uitzichtloze nachtmerries naar positievere toekomstbeelden. In eerste instantie lijkt Raven Raven dit beeld te verzieken, maar het hoge dansbaarheidsgehalte geeft het net nog een optimistische impuls. Prettig vluchtgedrag met alle ingrediënten voor semi bejaarde navelstaarders, die met pijnlijk gebogen rug voor de laatste maal een bezoekje aan de dansvloer wagen. Come On Honey is echte shoegazer met een bepalend industriële benaderingswijze. Herhalende beats die ook de grimmige wave kern van hier verwoorden. Heel even is het maniakale van de eerste vijf tracks weer terug. Verslagen wagen we ons aan het eindstuk. Als een ontspoorde sneltrein raast Rant zich naar het Oost Berlijn van voor de val van de muur. Station To Station, met de eindbestemming ergens in de vorige eeuw. Niet echt een album welke je aan het daglicht toe vertrouwd, maar als eenmaal laat in de avond de gordijnen zich sluiten heeft het meer zijn bestaansrecht.



  1. Lullaby
  2. Open Road
  3. Dark Stains
  4. Gone Tomorrow
  5. Obey
  6. Sleepers
  7. Letting Go Of Childhood Dreams
  8. Raven Raven
  9. Come On Honey
  10. Rant