Temperamental was het laatste album van Everything But The Girl. Die sterke plaat, met daarop de prachtige clubkraker The Future of the Future (Stay Gold), kwam uit in 1999. We hebben het dus al bijna een kwart eeuw moeten doen zonder de band die in de jaren tachtig en negentig een onvergetelijk en fraai divers oeuvre opbouwde. Dat is iets wat je je niet direct realiseert, daar Tracey Thorn en Ben Watt deze eeuw verre van onzichtbaar waren. Beiden schreven hun eigen memoires (Watt met name over zijn auto-immuunziekte en herstel) en brachten een flink aantal soloplaten uit. Ben Watt bestiert bovendien alweer twintig jaar zijn deep house en electronic label Buzzin’ Fly Records. Naast dit alles werden Thorn en Watt ouders van drie kinderen.

Everything But The Girl komt niet terug in een wolk van nostalgie en doet niet aan feel good reünieconcerten. Naar eigen zeggen gaat het hier niet om een ‘heritage trail’; de band ging in de studio voor een eigentijds geluid, voor een album dat aansluit op de elektronische muziek van de jaren tien en twintig. Een album ook, dat qua sfeer en teksten de levensfase waarin Thorn en Watt zich bevinden uitstraalt.

Hoewel de band op Fuse zeker anders klinkt dan verwacht, voelt de plaat ook aan als een logische opvolger van Temperamental. De even indringende als dansbare eerste single Nothing Left to Lose heeft een two-step basis die je onherroepelijk terugvoert naar de late jaren negentig. ‘I need a thicker skin / This pain keeps getting in’, aldus een opvallend ruwer klinkende Thorn. ‘Kiss me while the world decays / Kiss me while the music plays’. De soulful ballad Run a Red Light kent een fraaie nachtelijke gloed. In deze rustigere context valt nog meer op dat Thorns stem een stuk lager en grover klinkt dan we gewend waren. Dit is ook het geval op het eerlijke, naakte When You Mess Up (‘Don’t be so hard on yourself’), een track met een opvallende Auto-Tune passage. Gelukkig leunt het tweetal niet op stemvervormers, maar wordt het hier en daar op creatieve, prikkelende wijze ingezet. Zo ook op Interior Space, een song met desolate piano en schrille, rafelige tonen. Een song als een nasmeulende brand. ‘My head is an alien place…’. Elders zorgen de trap-invloeden op Time and Time Again gelukkig niet voor een flinke stijlbreuk.

Zo blijkt Fuse een bijzondere plaat die enerzijds hoorbaar is gemaakt door muzikanten die al in de jaren negentig met elektronica en dance in de weer waren en die anderzijds bij vlagen intrigeert en onder de huid kruipt, op een manier die we nog niet eerder hoorden van Everything But The Girl. Caution to the Wind is een smakelijke, elegante dance track die niet zo vernieuwend lijkt maar die wel subtiele klasse op leeftijd laat horen. Een track waarmee je een dj-set fraai kunt opbouwen.

Er valt dan ook genoeg te genieten op Fuse: neem No One Knows We’re Dancing. Onontkoombare keyboardakkoorden en een prachtig arrangement. Een song vol personages die op zondagmiddag, als buiten de zon schijnt, binnen samenkomen en dansen. Het doet denken aan de lockdowns van 2020-2022. Het slepende Lost heeft een bijna weeïge, hypnotiserende achtergrond en is openhartig: ‘I lost my mind last week… I lost the plot…’.

De downtempo van afsluiter Karaoke laat weer fraai die mix horen van herkenbare sferen en ideeën die anno 2023 toch beduidend anders klinken. Een innemende schets van het zingen op een karaoke-avond, die door Thorns indringende, soms licht hese dan weer hemelse zang veel karakter krijgt: ‘Do you sing to heal the broken hearted or do you sing to get the party started?’. Thorn beantwoordt beide vragen met ‘ja’. Het somt Everything But The Girl eigenlijk fraai op. Ook wat dat betreft sluit Fuse mooi aan op het werk van de latere jaren negentig. De nogal afstotende hoes zij ze vergeven, Tracy Thorn en Ben Watt leveren hier een opvallende, prikkelende en ronduit sterke plaat af. Het is goed om ze weer terug te hebben.