Een fijne nieuwe serie vol afgestoft archiefwerk, via het coole We Jazz records uit Helsinki, begint met een registratie uit de Belgische archieven van de VRT:  twee tracks in Brussel opgenomen met de Finse saxofonist/fluitist Esa Pethman die nooit eerder uitgebracht werden.

Pethman (1938) was één van de belangrijkste namen binnen de moderne jazz die zich in de jaren zestig in Finland ontwikkelde. Geïnspireerd door Charlie Parker begon hij, naast het spelen op de fluit, met de tenorsaxofoon. Zijn eerste album The Modern Sound of Finland was in 1965 het startpunt voor heel veel nieuwe enthousiaste muzikanten en jazzbands. In 1967 was Pethmans kwintet ook aanwezig op het, toen al erg belangrijke, Montreux Jazz waar ze in een belangwekkende competitie vierde werden.

Op bezoek in Brussel, georganiseerd door de Finse publieke omroep, dook Pethman (tenorsax, fluit) met een groep Europese topjazzmuzikanten, Heinz Bigler (alt sax), Uffe Karskov (bariton sax), Francesco Santucci  (trompet), Roger Vanhaverbeke (bas), Al Jones (drums) en Jean Fanis (piano), op 15 december 1967 de Decca studio’s in.  Daar namen ze twee tracks op: The Flame, een compositie van Pethman die reeds op zijn eerste album stond en een Finse jazzclassic was geworden, en Like Steel, een van Bigler.

The Flame is typisch zo’n jazzcompositie waarvan de melodie na één keer luisteren niet meer uit je hoofd te krijgen is. Pethman speelt de melodielijn op de fluit over een aan Dave Brubecks Take Five verwante groove. Fascinerende novelty vooral omdat de altfluit het hoofdinstrument is en zo vrij en levensvol klinkt. Op de track speelt Pethman als enige blazer.

Like Steel is zo’n lekkere uptempo bebop track waar Pethman al net zo vrij tenorsax op speelt. En waar hij in met Bigler, Karskov en Santucci, een lekker volle blazerssectie heeft. Wederom een heerlijke novelty jazztrack die absoluut naar meer smaakt.

Grappig om ook te vermelden is dat de tweedaagse visite uit het bewuste studiobezoek bestond en daarnaast een diner en een concert telde. Een concert dat opgenomen werd door de EBU (European Broadcasting Union). De studio was de ene dag, het concert de daarop volgende, waarin alle muzikanten te horen op de nu door We Jazz uitgebrachte single niet op eigen kracht speelden maar onderdeel waren van een grotere Europese band.