Na Hyper en Gatecrashin en Hyper,  twee livealbums die afzonderlijk werden uitgebracht maar eigenlijk samen een concert vormen, werd het natuurlijk tijd om ook in de studio te laten zien waar Eric Vloeimans’ Gatecrash toe in staat zou zijn. Na jaren met elkaar spelen waren de livealbums een sublieme introductie geweest maar waar zou de band nog meer toe in staat zijn? Heel erg veel zo blijkt al snel bij beluistering van Heavens Above, het eerste echte studioalbum van de band.

Bij de live optredens die de band het afgelopen jaar gaf waren al heel veel van de op het album vastgelegde tracks te horen. En zoals uit die optredens al wel duidelijk werd is Heavens Above een album geworden dat overstroomt van ideeën. Alsof de mannen al hun muzikaliteit en klasse op een album hebben willen vatten. Van funk in Maceo, hun ode aan Maceo Parker, 70er jaren jazzrock in Pedal To The Metal en oosters klinkende ballades. Fete De La Musique is dan weer zo’n compositie die klinkt als een verijdeld pauzenummer maar na twee keer draaien zo in je hoofd zit dat er geen ontkomen meer aan mogelijk is. Probleem met die diversiteit in composities is wel dat het album soms wat incoherent klinkt, alsof de songs niet in de juiste volgorde op het album staan. Of dat het album misschien wat te overvol is. Maar een zeikerd die het daar over heeft met zo’n hoge kwaliteit in composities.

Mooiste stukken derhalve zijn de rustige, oosters klinkende stukken. De sfeer in die stukken is onovertroffen fraai en het spel van Vloeimans warm en subliem. Compositie als Pelerinage en Orbit doen je de kippenvel over de armen kruipen en de tranen uit je ogen lopen zo mooi. Het waren trouwens ook deze stukken waarmee de band op de afgelopen editie van North Sea Jazz het publiek plat kreeg. Het briljante  Snow is van diezelfde bizar hoge klasse. Heavens Above is een meesterlijk album van een van de beste bands van Nederland.