Bassist Eric Revis heeft het. Hij doet iets wat zo nog niet gedaan is. Hij trekt er een diep spoor mee, een eigen spoor. En ja, hij doet iets wat werkelijk hout snijdt. Met grote voortvarendheid. Hij kan je met stijgende verbazing doen luisteren.

Hij maakt deel uit van de huidige group van Branford Marsalis en heeft negen albums met diens groepen opgenomen. Even onbevreesd en met zwaar basgeschut werd hij steeds intensiever op het veld van de vrije improvisatie actief. 2012 maakte hij met zijn 11:11-formatie met Parallax zijn debuut op het gezaghebbende Clean Feed Label in een droombezetting met Jason Moran, Ken Vandermark en Nasheet Waits. Na de revelatie van zijn recente trio-album, City of Asylum (zie Written In Music) met Kris Davis en Andrew Cyrille komt hij nu al weer met de volgende verdergaande stap, een pittige 2+2-combinatie waar je beslist dikke planken mee kunt zagen. Hetgeen op dit album dan onmiskenbaar ook gebeurt.

Er worden de gekste dingen over albums en musici beweerd maar dat er daadwerkelijk een grijpbare link tussen Branford Marsalis en Peter Brötzmann is, is nu dankzij Eric Revis een hard gegeven. Hij speelt namelijk met allebeide musici. Hun signatuur geeft ook af op de muziek in Revis’ eigen groepen. Revis blijft de stoute schoenen aantrekken en heeft nu een album met een gloednieuw kwartet met de twee saxofonisten Darius Jones (altsax), Bill McHenry (tenorsax) en Chad Taylor op drums opgenomen dat op 25 maart a.s. op Clean Feed uitkomt – met Branford Marsalis die in twee stukken erin stapt. Dit kwartet treedt vrijdag, 14 maart, in het Bimhuis op en op 18 maart in Rijkevorsel.

Revis balanceert niet tussen klankwerelden, stijlen of wat dan ook – hoe zou dat dan toch klinken … ! Hij speelt rauw, ongeremd, direct, steeds voluit. Als leider ageert hij in eerste instantie niet harmoniserend, dragend of ankerend, maar energiserend, loswoelend, stuivend, inbrandend. De nuance zit hem in de ritmische fine-tuning, in de wisselwerking met de twee blazers die op zich al weer contrasterende stemmen hebben. Melodie, de hond van het ritme. In de muziek van het kwartet worden contrasten in alle intensiteit en alle temperaturen op een indrukwekkende manier benut. Het leidt tot even ongewone als heftige klanken die er niet om liegen. Revis’ attack is van hetzelfde type als die van Howlin’ Wolf, de legendarische rauwe blues-reus. Het zijn de oerkrachten van de stem en de ziel, ver van gestileerde tristesse, loneliness en smachtend smeulen. En hoe Revis dat telkens in uiteenlopende variaties doet, is even frappant als fraai.

Om een idee van de rijkdom en het potentieel aan creatieve variatie te geven, passeren stukken hier kort de revue. Slechts twee van de 13 stukken, Hits en FreeB, zijn volledig vrij geïmproviseerd. The Tulpa Chronicles zijn in drie delen over het gehele abum gespreid. Het openingsstuk met ostinate vibrafoonklanken trekken een weidse horizon open waarna in Hits heftige roars en klappen door de ruimte tuimelen en vliegen. Son Seals is een snelle M-Base-achtige blues met schitterende expansie-krimp-bewegingen. Schitterend hoe Revis hier met Taylor de basis legt waaruit de twee blazers met volle stootkracht te voorschijn komen. Somethin’s cookin’ is een adequate titel voor het erop volgende stuk dat bij vlagen overkomt als een menging van Tibetaans en mariachi. De variatiebreedte van de stukken is opmerkelijk. Ook Unknown is een killer-stuk, hard swingend en rauw. The Tulip Chronicles II is kort, van enorme veerkracht en boven alles aanstekelijk en dansbaar. Voices is een slow burner met volle rauwe saxofoonklanken van Darius Jones en Bill McHenry. No Place for Sentimental Moods! A Lesson Earned begint met een schitterend bas-intro en heeft een hoog New Orleans gehalte inclusief second line beat. The Shadow World is een stuk om de laatste Mohikanen definitief wakker te krijgen. Het is zoals men bij beluistering kan vermoeden een stuk van Sun Ra. De kwaliteiten van alle vier musici cumuleren hier op een intense manier. Hold My Snow Cone is een langzame blues waarin Darius Jones een schitterende altsax-partij in de trend van Arthur Blythe blaast. Het afsluitende If You Are Lonesome, Then You’re Not Alone met een rake saxofoon-duet heeft iets hymne-achtigs – een soort future-gospel als uitgeleide.

Highly recommended: de aankomende optredens van deze groep!

RADIO ON DEMAND – Concertzender Darius Jones