Een prachtig album uitbrengen en dat dan Middle Of The Road dopen. Het lijkt een beetje een vreemde zet. Gales, geboren in Memphis, Tennesse, begon al op zijn vierde (!) met gitaar spelen. Zijn oudere broers, onder wie Manuel (bekend onder zijn artiestennaam Little Jimmy King), brachten hem de eerste beginselen bij. Al snel gold de linkshandige gitarist als een wonderkind. Onder zijn bewonderaars vinden we niemand minder dan Joe Bonamassa.

Begin jaren negentig vormde hij z’n eerste Eric Gales Band en in 1994 speelde hij met Carlos Santana. In 2004 maakte hij met een aantal grootheden (Eric Johnson, Doyle Bramhall II) uit de hedendaagse blues scene en twee van Hendrix’ originele begeleiders Billy Cox en Mitch Mitchell deel uit van een Jimi Hendrix-tribute. Ook rapte Gales onder het pseudoniem Lil E. op platen van Prophet Posse en Three 6 Maffia.

Een ronduit indrukwekkend curriculum dus. Inmiddels 43 jaar oud, heeft Gales zich ontwikkeld tot een bluesrock-gitarist om rekening mee te houden. Bovendien heet hij een prettig en soepel stemgeluid. Ook wat dat betreft kunnen Afro-Amerikaanse artiesten direct putten uit een rijke muzikale bron. Daarbij laat hij zijn strat lekker gemeen grommen, gillen, janken, maar ook flemen.

Naast blues kent dit album de nodige soul-, gospel- en funk-invloeden. Het uptempo Good Time begint grappig, waarbij Gales een paar keer opnieuw begint en daar wat bij mompelt. Change In Me is een op een reggaeritmes gestoeld nummer waarin hij zich uitleeft op gitaar. Die reggaeritmes keren ook terug in Been So Long.

Een van de hoogtepunten is toch wel Boogie Man, een cover van Freddy King, maar in Gales’ versie steunend op een lekker loom West-Afrikaans ritme. Hier is ook Gary Clark Jr te horen. De heren laten hier horen hoezeer ze de blueslijnen in de vingers hebben, zonder zich te verliezen in overdreven krachtpatserij.

Gales overschrijdt op dit album de grenzen tussen genres. De basis wordt gevormd door blues en soul, maar hij legt ook de link met moderne gitaarmeesters, rap (Repetition) en harde rock. Luister eens naar Help Yourself, waarin hij even ZZ Top aanhaalt, of I’ve Been Deceived, dat met zware Led Zeppelin-achtige ritmes richting de hardrock gaat. In het instrumentale Swamp laat hij nog even horen ook ritmisch adembenemende dingen uit z’n gitaar te kunnen toveren. Wie wil weten hoe de blues zich vandaag ontwikkelt zit met dit album goed. Gales bezondigt zich niet aan retro. Bovenal is hij inderdaad een fantastische en originele gitarist.